XIII - 26K - Coimbra - Sernadello

Hij die weet dat genoeg voldoende is, zal altijd genoeg hebben

                                                                                                                                                 Lao Tsu

Bij het kuieren door de straatjes van Coimbra op zoek naar een eethuisje of iets dergelijks werd ik binnengeroepen door een verkoopstertje. Een sardienenwinkel begot. Van buitenaf leek het een boedhistische tempel, de winkelinrichting althans. Veel kleuren, ornamentjes, een altaar enzovoort. Blikjes sardienen, duizenden stonden er keurig gestapeld in schabbetjes. Ze vroeg me in welk jaar ik geboren was en vervolgens bracht ze me een mooi ogend blikje, artisanaal bedrukt met m’n geboortejaar er op en een gedrukte uitleg wat er dat jaar zoal het hoogtepunt kwa nieuws was. En of ik er geen wilde kopen ? Ik dacht er me eentje aan te schaffen. Een blikje sardientjes is voor den Hugo, onze stapmaat, de basis van een survivalkit. Heeft hij altijd bij op stap. Toen ik de prijs vroeg moest ik een stoel gaan zoeken ! 17€ godbetert en dat vertelde ze me met een uitgestreken smoeleke. ‘To heavy in my backpack love, I’m so sorry !’ en ik was pleite. Allez zeg 17€ !

 

Ik wist gisterenavond echt niet waar ergens te gaan eten. Het ene restaurantje zag er al verleidelijker uit dan het andere. Ten langen leste bracht een Burger King de oplossing. Eens een keertje junkfood er tussendoor mag best. Coimbra is een levendig stadje en tot ’s avonds laat was er nog veel volk op de been in de straten en steegjes. Ik heb me daar voor mijn paleis van 1 nacht op een terrasje gezet en een paar pintjes gedronken terwijl ik alles daar zo een beetje in ’t oog hield. Dat podium werd dan toch niet opgesteld, het werd afgebroken. Geen muziek dus deze avond op het pleintje. Jonge koppeltjes op een terrasje, verliefd tot over hun oren, uit mekaars bord eten wegpikkend, vertedering troef, wat verder aan een tafeltje een ouder koppel waar op het eerste zicht alles reeds gezegd moest zijn gezien hun apathisch blikken, vergane passie troef, een dronkaard liggend op een bank zijn Portugees vloekenvocabularium ten beste gevend, de vuilkarmannen die daar ’s avonds hun ronde doen en met veel lawaai de lege flessen in hun vuilkar kieperen en dan … dan heb je nog de zwaluwen. Scherend en schreeuwend boven je kop hun vliegkunst etalerend tussen de statige gevels in de straten. Ik ben blij dat ik ze hier nog tegenkom. Thuis heb ik er van gans de zomer nog niet één gezien. Dat was vroeger anders. De jonge kinderen van nu gaan die vogeltjes zelfs nog nooit gezien hebben.

 

Om 9 uur ben ik gaan slapen, het begon al te donkeren. De avonden vallen ineens vlug heb ik de indruk. Ja, dat uur verschil met thuis zal daar wel voor iets tussen zitten. Om 8 uur ben ik deze morgen vertrokken en in één ruk tot op 4 km van de herberg gestapt. Enkele stoelen stonden er op de straat onder een afdakje en ik heb me er even opgezet. Dat was in Mala. Toch regelmatig asfalt en beton tot hier met uitzondering van een 6 km lange boswegel uit zandgrond. Geweldig, de hagedisjes die voor je voeten wegritsen en dan die bedwelmende geur van eucalyptus rondom je heen. De bladeren van de eucalyptus scheiden olie af door de hitte van de zon. Als een geurige gaswolk hangt die in het bos. José, de pelgrim uit Salamanca van enkele dagen geleden, vertelde me dat bij bosbranden zulke etherische eucalyptuswolken de grootste miserie veroorzaakt bij het bluswerk. Ze ontbranden als het ware in de lucht op onverwachte plaatsen en momenten.

 

Daar kwam Tiziana aangewandeld. Zij was om 7 vertrokken en het verwonderde me dat ik haar gepasseerd moest hebben zonder haar opgemerkt te hebben. Enkele kilometertjes samen gestapt tot ze terug even wou rusten en gebaarde dat ik gerust verder mocht stappen. We komen elkaar nog wel tegen. En alleen lopen vind ik zeker ok. Je spreekt het voor jezelf niet onnodig uit maar het wordt wederzijds aangevoeld wanneer er behoefte aan is. Zeker op een pelgrimsweg wanneer je voeten het werk doen om je geest vrij te maken. Dan moet je elkaars coconnetje respecteren en het heel laten. Tiziana zou gestopt hebben in Mealhada, ik 2km verder en bijgevolg was ik verbaasd toen ze ook hier de albergue binnenduikelde. Vanavond samen gaan eten stelde ze voor. Okee ! Ik zou graag eens hier of daar een cataplana willen proeven. Dat moet wel lukken, ik ga nu een pintje drinken zie ! Tot morgen dan maar weeral !

Haha, er duikelt hier juist een Nederlandse dame binnen. Ze komt uit Rijen, tussen Breda en Tilburg. Ellie is de naam. Ik ben blij dat ik nog eens Vlaams kan klappen. Allez, ik ben nog maar eens weg. 😉😉😉.