Terug op weg .. m'n 3de Camino.

Op pelgrimstocht gaan begint stilletjesaan voor mij de allures te krijgen van een passie. Juister kan ik het niet omschrijven maar het is zo. De pelgrimsmicrobe heeft me opnieuw gebeten. Kriebelingen in de buik, onverklaarbare onrust, honger naar herbronning, een nieuwe horizon ... je moet weg. Een heldere uitleg voor het waarom valt er niet te vinden. Je 'moet' gewoon. Dus ik 'vertrek' gewoon !  En het allerbelangrijkste voor mij is toch het terugkeren naar de basisbehoeften in je bestaan. Eten, onderdak en een bed, meer niet, en daar bovendien nog gelukkig mee zijn. En onderweg het besef versterken dat al hetgeen je begeert en dat onbereikbaar blijkt, jou enkel opzadelt met een gevoel van onbehagen. En zo het al bereikt werd, weten dat ook dit je maar tijdelijk tevreden zal stellen.  

Tijdens de Pieterpadwandeling in Nederland, een heel mooie lange afstandswandeling trouwens, miste ik toch iets essentieels op mijn weg. Ik miste uitstraling en sfeer. Met alle respect voor de 2 dames bezielsters en de vrijwilligers die zich inzetten om de vele stappers die dit pad verkennen een toprecreatie te bezorgen, hen wil ik vooral niet kwetsen, maar ik ervaarde het eerder als een Weg zonder Ziel. Ik voelde geen verbondenheid met andere stappers. Met deze mening sta ik waarschijnlijk alleen en het laatste wat ik wil is aanmatigend of beledigend overkomen bij de vele sympathisanten van Nederlands Grootste LAW.  Aan spiritueel voer viel er voor mij dus bitter weinig te rapen. Was ik er wel naar op zoek ? Nee hoor en zo wel dan zou ik een reactie in de aard van : 'Wat ben je hier dan verloren man ... stap toch gewoon door !', best terecht vinden. Ach, het valt zo moeilijk te verwoorden aan mensen die nooit een pelgrimstocht hebben ondernomen. Op een pelgrimspad stap je achteruit de geschiedenis in. Ontelbare voorgangers hebben op deze lange paden exact op dezelfde plaats hun voeten neergepoot waar jij ook zult stappen. Hun voetafdrukken geven je mysterieuze energie. Het brengt je tot reflectie. Deze voorgangers hebben van dezelfde uitzichten genoten op hun reisweg die jij nu ziet en hebben zich onderweg waarschijnlijk allemaal dezelfde vragen gesteld waar jij zelf ook mee worstelt. De weg samen ondergaan met medepelgrims is iets uniek. Je zintuigen komen op scherp te staan, je lijf, maar vooral je hoofd synchroniseert zich opnieuw met de tijd. Je gedachten hollen je niet meer voorbij want je weet ze na een tijdje in perspectief te plaatsen. Maar vooral stap je in verbondenheid met de natuur. Het 'Ultreia' jaagt als een mindtwister door je brein. Steeds maar verder ! De roep valt niet meer te weerstaan. Op weg dus naar Lusitana !

Dit jaar wordt het de Camino Portugués, ook wel de via Lusitana genoemd. Ik hoop te starten in Lissabon, de Portugese hoofdstad. Over Coimbra en Porto naar Santiago de Compostela. Vanuit Lissabon loopt er ook nog noordwaarts de 200 km lange bedevaartsweg naar Fatima. Misschien valt dat ook nog te bezoeken. Dat valt nog te bezien. Halverwege in Porto kan je dan 2 wegen uit. De Caminho da Costa die langs de kust tot over Vigo (SP) loopt tot in Redondela en aansluit op de officiele pelgrimsweg, de Caminho Central, die je iets meer landinwaarts vanuit Porto naar Redondela brengt. Vervolgens mogen Finisterre of Muxia ook nog eens aan bod komen. Daardoor vervalt mijn Romereis die ik nog wat uitstel. De redenen daarvoor heb ik al eerder in mijn wandelblog opgesomd. 

Een goeie 700km in totaal. Eerst was ik nog zinnens om vanuit Faro te vertrekken, van hieruit door te stappen langs de zuidkust naar Cabo Sao Vicente, gelegen helemaal op de zuidwestpunt van Europa en daar de Rota Vicentana op te pikken tot in Santiago de Caçem. Verder dan richting Setubal van waaruit Lissabon wordt binnengelopen. Faro - Cabo Sao Vicente viel nog te doen met de tent en overnachtingen op een camping. De Rota Vicentana zou me te kostelijk worden. Vrijwel geen campings voor backpackers en aangezien zuidelijk Portugal het vooral moet hebben van haar toerisme zijn de prijzen in pousada's en hostals vrij behoorlijk en bijgevolg niet in overeenstemming te brengen met een sober pelgrimsbudget. Overnachtingen in luxueuze hotels valt eigenlijk ook niet te rijmen met de pelgrimsstatus. Dit is gesproken afgaand op mijn gevoel. Je mag er anders over oordelen. 

Dan beginnen we aan de voorbereiding. Je kan jezelf een boekje aanschaffen waarin alle etappes je worden voorgekauwd. 'A guide to the camino Portugués' van John Brierley, een engelstalige gids, is er zo ééntje. Prima gedocumenteerd maar ik verkies toch het eigen opzoekwerk. Het maakt een groot deel uit van het plezier dat je aan zo een tocht beleeft. Het internet biedt je volop informatie. Je stippelt je tocht uit in functie van de lengte van de te stappen trajecten en de betaalbare herbergen die je onderweg tegenkomt. Ook blogs van anderen geven je soms waardevolle informatie over hoe je je tocht kan inkleuren. Je bent er al vlug enige weken zoet mee vooraleer alles min of meer op punt staat. 
Op het eerste zicht lijkt het me geen al te moeilijke tocht. Met uitzondering van het stukje Galicië doe je nauwelijks hoogtemeters. Het tijdstip, ik schat half augustus, dan kan het nog warm zijn daar in het zuiden maar ik reken op het zeeklimaat. Je loopt immers evenwijdig met de grote oceaan en dat scheelt wel.  We komen er wel ! Ik kijk er nu alvast naar uit. 

En opnieuw vind ik het fantastisch dat mijn echtgenote me volgt in mijn enthousiasme en me de volle vrijheid laat. Elkaar liefhebben betekent voor ons mekaar ook kunnen loslaten. Ik ben haar daarvoor zeer erkentelijk want niet in alle relaties blijkt dit vanzelfsprekend.