Bij het pelgrimmeren, en ik geef even mijn eigen mening daarover weer, is het erg zingevend en tegelijkertijd ook een stukje motiverend wanneer je aan je tocht een beweegreden kunt koppelen. Waarom je er op uit trekt krijg je toch aan niemand uitgelegd maar het wordt een stuk begrijpelijker voor de mensen wanneer je er een zin aan geeft en dat ook verwoordt. Dat geeft een kader, een beetje body en een warme kleur aan je queeste. Bovendien kun je er op je eerste etappes al meteen mee aan de slag voor wat introspectie bij jezelf.
Bij mijn eerste tocht was de beweegreden dankbaarheid voor het goede leven dat ik tot dan toe gekend had. Deze wilde ik met een pelgrimstocht gestalte geven en uitdrukken. Dat is me gelukt en heeft me mentaal een mooie balans opgebracht. Gelukkig hield het er daar niet mee op en zette dit feel-good verhaal zich verder.
Op mijn tweede camino ging mijn dank uit naar de medepelgrims die ik op mijn eerste tocht mocht ontmoeten. Zij hadden ongemerkt hun bijdrage geleverd aan het succes van mijn eerste camino. Ze lagen mee aan de basis van een ongelooflijke ervaring. Deze van het leven leren te zien in haar zuiverste eenvoud. Een kennismaking met de ultieme rijkdom !
Op mijn tweede camino ging mijn dank uit naar de medepelgrims die ik op mijn eerste tocht mocht ontmoeten. Zij hadden ongemerkt hun bijdrage geleverd aan het succes van mijn eerste camino. Ze lagen mee aan de basis van een ongelooflijke ervaring. Deze van het leven leren te zien in haar zuiverste eenvoud. Een kennismaking met de ultieme rijkdom !
Nu, met deze derde grote tocht zijn het mijn kinderen en hun kroost waar ik tijdens m'n camino de aandacht op wil richten. Zij het dan zonder daar naar hen toe al te veel ruchtbaarheid aan te willen geven. Ook weeral een stuk dankbaarheid dat het zo'n fijne mensen zijn geworden. De inzet en zorg van mijn vrouw zal daar zeker debet aan hebben gehad. Dat mag zeker worden gezegd. En dan, dan is voor mij de kring der dankbaarheid rond en mag alles zich herhalen. Desnoods zonder mij. Het "Magnificat Anima Mea" hoef ik dan niet meer uit te dragen 😉 !
De St. Jacobsschelp die ik mocht ophangen in een nis achteraan in de kerk van de Heilige Maria Sterre der Zee in Hulst (NL) bij het doopsel van ons Stafke moet de voorzet geweest zijn voor mijn op stapel staande tocht. Een trigger. Ik was me er zelf niet eens van bewust. Awel, deze keer ga ik stappen voor hen met mijn Pelgrimsschelp. Ik haal ze terug van de muur en hang ze aan mijn rugzak. Moge de duizenden kilometers waarbij ik deze schelp reeds voetje voor voetje stappend heb meegedragen symbool staan voor mijn intentie. Die eindeloos lijkende afstand als symbool voor een lang leven zonder zorgen en dit voor mijn kinderen en hun kroost. Net zoals ik dat geluk heb mogen ervaren. En het is niet dat ik steeds op rozen heb gelopen, dit zeker niet. Je zou me een leugenaar mogen noemen in dat geval. Ook zo links en rechts wat doornen en gevloek, dat hoorde er bij want zo zit het leven nu helemaal ineen. Maar ik hoop, en daar wil ik eveneens voor stappen, dat het nageslacht onderweg op hun levenspad de juiste antwoorden mogen vinden op de moeilijke levensvragen waarmee ze ongetwijfeld zullen geconfronteerd worden. Maar vooral dat ze onvoorwaardelijk gelukkig zijn en dit ook mogen blijven. Net zoals hun vader of grootvader dat geluk heeft gekend en dit bijgevolg wil delen en uitdragen nu hij bezig is met het timmerwerk aan het dak van zijn leven. Dit is dan mijn wens die ik zal koesteren en met de Camino zal proberen gestalte te geven. Dat gaat lukken, al wat ik maar hoef te doen is stilletjes bidden met mijn voeten. Bidden dat geld of bezit nooit ofte nimmer een antwoord kan zijn op hun vragen. Stapje voor stapje en steeds verder. Bidden, nee, niet tot een God. Die heeft ondertussen al genoeg om zijn oren, als hij die al heeft, met verantwoording af te leggen voor het vierkant draaien van deze wereld. Maar stap voor stap zal ik mijn best doen om mijn intentie ziel te geven. Steeds verder en nog verder, tot het einde ! Ultreia et suseia. Geen weg is er terug 😉.
En dan is er Sanne ! Dit heeft meer dan het recht om te vermelden. Zo triest ... Aan haar wil ik zeker denken tijdens het stappen. Een ontzettend moedige vrouw die zich ontzettend kranig houdt en een verschrikkelijk zware rugzak moet torsen. Je kinderen moeten verliezen is immers het allerlaatste wat je wil dat zich iemand dit ooit zou overkomen. Ook haar levenspartner Gert die samen met Sanne dit leed moet zien te verwerken mag hierbij worden vermeld. Zulk een drama wens je zelfs je ergste vijand niet toe. En toch, je schrikt, het schudt je wakker uit je afstandelijke bekrompenheid. Het staat ineens helemaal niet ver meer van je bed af. Het is rauw, koud en onwezenlijk confronterend maar toch ineens zo vlakbij.
Nee, zoek dan maar naar die zogezegde 'brave' God ... zoek dan ook maar ineens de antwoorden op de vragen die bij zulke tragedies de ziel geselen. Ik twijfel aan het succes hierbij. Maar Sanne's steentje met het immense verdriet neem ik mee en zal ik neerleggen ergens op een heel mooi plekje onderweg. Soms zijn de kleinste intenties, de ogenschijnlijk nietszeggende gebaren, juist 'die' strohalmpjes waar je je even aan kunt vastklampen. Hopelijk brengen ze een beetje kleur. Ik hoop dat toch ! Die lichtpuntjes probeert ze te verwoorden in haar blog. Schrijven is dikwijls een mooie manier om je verdriet niet verbaal op te dringen aan anderen maar het biedt je toch een ventieltje om je hart te luchten en je verdriet een plaats te geven. Vooral voor jezelf : Sanne's blog
Voor Sanne : ... And though I may not know all the answers ... And if the questions led me here then ... It will all come around again.
De St. Jacobsschelp die ik mocht ophangen in een nis achteraan in de kerk van de Heilige Maria Sterre der Zee in Hulst (NL) bij het doopsel van ons Stafke moet de voorzet geweest zijn voor mijn op stapel staande tocht. Een trigger. Ik was me er zelf niet eens van bewust. Awel, deze keer ga ik stappen voor hen met mijn Pelgrimsschelp. Ik haal ze terug van de muur en hang ze aan mijn rugzak. Moge de duizenden kilometers waarbij ik deze schelp reeds voetje voor voetje stappend heb meegedragen symbool staan voor mijn intentie. Die eindeloos lijkende afstand als symbool voor een lang leven zonder zorgen en dit voor mijn kinderen en hun kroost. Net zoals ik dat geluk heb mogen ervaren. En het is niet dat ik steeds op rozen heb gelopen, dit zeker niet. Je zou me een leugenaar mogen noemen in dat geval. Ook zo links en rechts wat doornen en gevloek, dat hoorde er bij want zo zit het leven nu helemaal ineen. Maar ik hoop, en daar wil ik eveneens voor stappen, dat het nageslacht onderweg op hun levenspad de juiste antwoorden mogen vinden op de moeilijke levensvragen waarmee ze ongetwijfeld zullen geconfronteerd worden. Maar vooral dat ze onvoorwaardelijk gelukkig zijn en dit ook mogen blijven. Net zoals hun vader of grootvader dat geluk heeft gekend en dit bijgevolg wil delen en uitdragen nu hij bezig is met het timmerwerk aan het dak van zijn leven. Dit is dan mijn wens die ik zal koesteren en met de Camino zal proberen gestalte te geven. Dat gaat lukken, al wat ik maar hoef te doen is stilletjes bidden met mijn voeten. Bidden dat geld of bezit nooit ofte nimmer een antwoord kan zijn op hun vragen. Stapje voor stapje en steeds verder. Bidden, nee, niet tot een God. Die heeft ondertussen al genoeg om zijn oren, als hij die al heeft, met verantwoording af te leggen voor het vierkant draaien van deze wereld. Maar stap voor stap zal ik mijn best doen om mijn intentie ziel te geven. Steeds verder en nog verder, tot het einde ! Ultreia et suseia. Geen weg is er terug 😉. En dan is er Sanne ! Dit heeft meer dan het recht om te vermelden. Zo triest ... Aan haar wil ik zeker denken tijdens het stappen. Een ontzettend moedige vrouw die zich ontzettend kranig houdt en een verschrikkelijk zware rugzak moet torsen. Je kinderen moeten verliezen is immers het allerlaatste wat je wil dat zich iemand dit ooit zou overkomen. Ook haar levenspartner Gert die samen met Sanne dit leed moet zien te verwerken mag hierbij worden vermeld. Zulk een drama wens je zelfs je ergste vijand niet toe. En toch, je schrikt, het schudt je wakker uit je afstandelijke bekrompenheid. Het staat ineens helemaal niet ver meer van je bed af. Het is rauw, koud en onwezenlijk confronterend maar toch ineens zo vlakbij.
Nee, zoek dan maar naar die zogezegde 'brave' God ... zoek dan ook maar ineens de antwoorden op de vragen die bij zulke tragedies de ziel geselen. Ik twijfel aan het succes hierbij. Maar Sanne's steentje met het immense verdriet neem ik mee en zal ik neerleggen ergens op een heel mooi plekje onderweg. Soms zijn de kleinste intenties, de ogenschijnlijk nietszeggende gebaren, juist 'die' strohalmpjes waar je je even aan kunt vastklampen. Hopelijk brengen ze een beetje kleur. Ik hoop dat toch ! Die lichtpuntjes probeert ze te verwoorden in haar blog. Schrijven is dikwijls een mooie manier om je verdriet niet verbaal op te dringen aan anderen maar het biedt je toch een ventieltje om je hart te luchten en je verdriet een plaats te geven. Vooral voor jezelf : Sanne's blog
1 opmerking:
Heel mooie intentie, en ik ben zeker van de echtheid.
Een reactie posten