VI - 14K - Azinhaga - Sao Caetano

Of je je nu haast of langzaam gaat
De weg voor je blijft altijd dezelfe

                                                                                                                                Gezegde uit China 

Het is verdorie direct laat 's morgens. Nu niet dat ik het me aantrek maar ik schrik toch telkens. Om 7 uur werd ik wakker, alle tijd want vandaag zou het maar een kort tripje worden, en voor ik het wist was het 9 uur toen ik vertrok. Uitgebreid ontbeten, ik mocht zoveel nemen als ik wou van Señora Helena. Koffie gemaakt, pistoleekes gesmeerd ... zowat het  traditionele ontbijt, flakes, fruitsap, yoghurtje, je weet wel, de kaas en de hesp. Ik wou nog afscheid nemen van de Señora om haar te bedanken voor het keizerlijk onthaal maar ze was nergens te bespeuren. Dan maar het gastenboek ingevuld met een positieve recensie. 

En zo laveerde ik Azinhaga buiten, het Portugese dorp dat ooit een Nobelprijswinnaar (1998) bakerde. José Saramago. Hij schreef de gevleugelde woorden : 'As citizens, we all have an obligation to intervene and to become involved - it 's the citizen who changes things'. Lap, nu terug aan ons !

Ik moet opletten met wat ik nu ga schrijven wil ik de toorn niet over me afroepen van de vrouwelijke lezeressen. Opletten nu Jan want ge speelt met vuur ! Ik heb het ooit al eens vermeld, lang geleden al, maar vandaag werd ik daar maar weer eens pijnlijk aan herinnerd op het stukje baan tussen Azinhaga en Sao Caetano.

Als voetganger neem je deel aan het verkeer en ben je bijgevolg weggebruiker. Als er voetpaden zijn loop je daar op, eventueel op de fietspaden maar  ook bij gebrek hieraan wordt je dus verplicht op de rijweg te lopen. Als je gevaarbewust met je status van zwakke weggebruiker omgaat loop je links van de rijweg zodat je het aankomende verkeer ziet naderen zodat je eventueel kunt wegspringen indien nodig. Nu, de meest elegante chauffeurs die je naderen zijn degenen die even hun knipperlicht aanzetten ten teken dat ze jou opgemerkt hebben. De meesten wijken uit naar het midden van de baan als ze je naderen of vertragen indien er voor hen tegenliggend verkeer nadert. Allemaal prima handelingen die er voor zorgen dat je comfortzone als zwakke weggebruiker niet te veel gehypothekeerd wordt. En nu komt de kat op de koord ! Buiten mannen die autorijden met een hoed op hun kop of een dikke sigaar in hun mond, de combinatie van deze twee maakt het nog riskanter, zijn het meestal vrouwelijke chauffeurs waarvoor je in de berm moet springen. Nu stel ik enkel maar vast en maak helemaal geen verwijten aan het adres van vrouwelijke chauffeurs maar ik ben toch benieuwd hoe dat komt. En het betreft zeker niet alle dames. Is er tijdens de schepping een bug geslopen in de programmatie van verkeerslogica of omgekeerd werd er zulk een verbluffende stuurkunst ingeprogrammeerd die hen toelaat  probleemloos op enkele centimeters na voorbij jou te sjezen. Ik stel me enkel de vraag en wil zeker niemand beledigen. Wie weet daarop het antwoord ? Ik denk dat mijn stapmaten deze ervaringen kunnen beamen.

Golega, daar had ik gisteren moeten toekomen maar het lukte me niet. Ik wilde me niet forceren. Na een goed uurtje was ik er al. Golega, de paardenhoofdstad van Portugal. Gesticht in de 12de eeuw door een Galicische vrouw uit 'Galego gebied'. Ze baatte er een herberg uit op de 'Estrada Real' tussen Lissabon en Porto. In de straten zie je overal verwijzingen naar de status van paardenstad. Zelfs aangepaste verkeersborden tref je er aan. In de eerste 2 weken van november wordt er er hier de Feiro Nacional de Cavalo gehouden. Het is nog wat te vroeg nu.

Om 1u30 kon ik al inchecken in de herberg van Sao Caetano. Wel even telefoneren want ik vond geen bel. Bij aankomst dacht ik nog dat het een klein stulpje was maar nee, eens binnen bevond ik me in een immense hacienda. De één kamer na de ander, gebouwd in L-vorm met daaraan palend een tuin die ik niet zou willen onderhouden. 'Amai madam moet jij dit hier allemaal proper houden,  zo'n vlaai van een kot ?' maar dan in het Engels. Blijkbaar wel want Marta, zo heet ze, knikte instemmend. Sympathieke hospitalero en -a. Ik kreeg een heel mooie kamer toebedeeld en een aparte badkamer. Vanavond eet ik mee aan tafel. Nu zijn ze boodschappen gaan doen en laten me hier onbezorgd achter. Ik mag overal vrij in en uitlopen. Alleen moet ik zorgen dat de kat niet naar buiten ritst en de 3 honden niet naar binnen. Verder waren er geen voorwaarden. Vanavond als het lukt wandel ik eens naar de oevers van de Taag, dat dorpje hier heeft een rijke geschiedenis betreft het reilen en zeilen van tempelridders. Ook weeral de beschermers van de pelgrims in de middeleeuwen. Ik denk niet dat ik die mannen ga tegenkomen.

Het is nog maar halfvier. Misschien vul ik straks nog wat aan indien de moeite. Misschien nog wat fotokes ook, er staan er nu een paar op van Señora Helena haar stulpje en dan nu hier die haciënda. Ook die monstersproei-installaties intrigeerden me kwa mechaniek.  
Morgen wordt het dus geen  monstertrek naar Thomar. Halverwege de 20 en de 30K ergens, dat is te doen.  
Tot straks dus misschien, dan vul indien nodig en mogelijk nog wat bij.

Nu, ik heb het hier naar mijn zin. Mijn hosts zijn nog steeds weg maar de schoonmama is ondertussen in huis. Een lief mens, toen ik haar vroeg hoe dat zit met de autobussen van Tomar naar Fatima en terug vertelde ze dat haar schoonzoon, de hospitalero maw, de filmen had geregisseerd van Jacinta. Jacinta was één van de 3 kinderen die bij de verschijning van Maria destijds aanwezig waren. Zij en het jongentje Francisco stierven in de nasleep van de  epidemie van de Spaanse griep aan het einde van de 1ste wereldoorlog. Deze epidemie telde meer doden dan gesneuvelden op het slagveld. Lucia, nr 3 in het verhaal trad in het klooster en wzrd karmelietes. Ze overleed in het jaar 2000. Olala ik kreeg een hele uitleg van de schoonmoeder. Ik moest een paternoster meenemen als ik naar Fatima ging. Ja, even m'n deïstische visie verklaren ... laat maar.