Het einde kan nooit zo interessant zijn als de weg er naar toe
Zen
Zen
Mijn gastheer en vrouw waren vrij laat terug van hun uitstap. Nu, ik had alle tijd maar daardoor gingen we eerst laat aan tafel. Soep en hoofdschotel en vijgen als nagerecht. Alexandre kraakte een flesje rosé. Ik zat goed. Na het diner vertelde Alexandre honderduit. Hij werkte als freelance regisseur en had een Duitse achtergrond. Vlakbij zijn huis, iets verderop staat er een burcht van de middeleeuwse tempelridders, het Quinta Cardiga. Hij liet me een film zien van zijn hand gemaakt met een drone over deze site. Erg knap. Zijn grootvader was kapitein commandant in de Kriegsmarine geweest in WO2. Trots liet hij een foto zien van grootvaders slagschip, een kruiser, voor anker liggend in Namibië. De swastika vlag wapperend op de spiegel van het schip. Portugal was neutraal in de 2de wereldoorlog.
Hij vertelde me dat hij ooit 2 Japanners had voorgesteld om te overnachten bij hem thuis. Ze waren 80 en 82 jaar oud. Hij dacht dat het pelgrims waren omdat ze een trekkersplunje droegen, wandelstokken bijhadden en een rugzak. Toen hij naar hun credencial vroeg bleek dat ze geen pelgrims waren. Het feit dat ze onbewust op een pelgrimsroute zaten deed hen even hun plannen aanpassen en bijgevolg zo Santiago dan ook maar even aan te lopen. Na de tsunami van enkele jaren geleden werden er wereldwijd steunacties opgezet om fondsen te verzamelen ten einde de mensen daar te helpen. Nu bleek dat die 2 bejaarde trekkers de Europese vrijwilligerskaart hadden getrokken en te voet op weg waren van Lissabon naar Oslo om al die weldoeners persoonlijk te gaan bedanken. Een ander verhaal kadert in sommige mensen hun overtuiging dat toeval niet bestaat. Ook niet in de mijne. Zo vertelde hij nog over een pelgrim uit Salamanca. Toen deze aan de albergue te voet aankwam stond Alexandre op het punt te vertrekken naar een groots middeleeuws schouwspel. Hij kon de Spaanse man overtuigen mee te gaan. In het schouwspel werd er interactie gevraagd van het publiek. Een speler uit de cast moest in het publiek, zeker 2000 man tellend, een chinese vrijwilliger uitzoeken die de rol van 'Pelgrim uit het Oosten' moest vertolken. Aleksandre hield zijn kop vast. Die speler koos zonder enige voorkennis de pelgrim uit Salamanca uit. Die was uitgelaten alhoewel hij eerst niet goed begreep dat hij uit het Oosten moest komen. No I'm from Salamanca, not the East ;-). Misschien heette hij wel Manuel ?
Aleksandre haalde een 30 jaar oude likeurwijn boven. Gevonden in die tempeliersburcht. Alleen de goeie vrienden kregen een borrel. Ik kreeg er 2.
More Janneke, een Antwerpse folkloreliedje dat al heel dag door mijn kop raast is er nu eindelijk uit. Ik zit hier in een hostel in Tomar, de jongens die dat hier runnen zijn stageairs. Hunne muziek, heavy metal, was de oplossing voor die mindtwister.
Ik tref het hier. 30 euro voor 2 nachten en een ontbijt. Morgen trek ik van hieruit naar Fatima. en zondag trek ik dan verder op het Sint Jacobspad.
Ik tref het hier. 30 euro voor 2 nachten en een ontbijt. Morgen trek ik van hieruit naar Fatima. en zondag trek ik dan verder op het Sint Jacobspad.
Moewre Janneke,
Zo zwart als zoet,
Ging is wandeleu zonder hoet.
En het zonneke,
En het zonneke,
Scheen op z'n bolleke,
Want a droeg gi parasolleke.
Want a droeg gi parasolleke.
't Is er terug, ik ga vragen aan die jonge gasten of ze nog wat heavy metal willen opzetten.
Fijne wandeling vandaag. 7,8 op 10. Bossen en 1000 hoogtemeters heuvelend landschap. Mooie vergezichten bij momenten en lekker geurende bossen. Ook weer ontzettend heet op de middag maar toch veel in het lommer van bomen kunnen lopen. De voeten worden beter en beter. De plakkers zijn al van mijn blaren af. De inspanningspijn komt nu maar eerst rond de 20ste kilometer en wordt een stuk draaglijker. Zondag gaat daar nog een schepje bijkomen. Ge hoort me niet klagen.
Ik was al om 7 uur vertrokken. Het ontbijt stond al klaar, ik moest maar aanschuiven. Het recensieboek ingevuld, dat moest in de eigen taal van den Alexandre . Ik heb een fotoke genomen van de tekst. Geen geslijm want soms tref je nogal wat aan in die schriftjes. Je zou gaan denken dat je bij engelen hebt gelogeerd. Maar kwaliteit mag geprezen worden. Nog vlug een doucheke en de wijde wereld in. Zalig alleen onderweg in de complete stilte van de prachtige natuur. De momenten van stille en spontane ontroering stapelen zich op. Ontroering door de intensiteit aan emoties die de Weg in jou losweekt. Soms liggen er keien op de grond geschikt in de vorm van een gigantische pijl die jou de richting geeft waar naartoe. Ik kan het niet verklaren, maar als je daar voorbijloopt dan voel je vibes door je ruggegraat jagen. Hoevele duizenden hebben hier dezelfde stappen genomen. Stappen met hetzelfde doel voor ogen : 'De Weg'. Misschien ben ik wel alleen en beschouwt de moral majority dit als sentimentele onzin. Okee dat is het dan maar, maar ik kan het me echt niet aantrekken hoor.
Een rechtzetting wil ik nog publiceren ivm de vrouwelijke rijkunst. Eerst en vooral kunnen vrouwen beter anticiperen op remsituaties. Ze houden het hoofd koeler wat resulteert in kortere remafstanden en minder slippartijen. Dit wordt algemeen erkend door de slipscholen. Dankjewel Els voor deze op ervaring stoelende toelichting. Zoon Kristof zond me nog een link naar aanleiding van mijn schrijfsels over de vrouwelijke rijkunst.
Ik laat het hierbij, ik ga sebiet even de stad verkennen. Heel de architectuur hier staat bol van de mystiek en het obscure. Het legaat van de templarios.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten