Het beïnvloeden van de kwaliteit van het dagelijkse bestaan
is de hoogste vorm van kunst
Walden Thoreau
is de hoogste vorm van kunst
Walden Thoreau
Zo, deze rit is ook weeral achter de rug. Een mooie weeral. Ik leg het nog wel uit. Van mijn Francesinha diner heb ik me moeten tevreden stellen met de gedachte er aan. Samen met José, een pelgrim uit Salamanca, waar ik dezelfde avond nog kennis mee gemaakt heb, ben ik de stad ingetrokken om een hap te gaan eten. De stad werd overrompeld van het volk. Een voetbalmatch van Benfica met tot gevolg dat alle horecazaken waar er een TV toestel stond, afgeladen vol zaten. Geen Francesinha, geen tijd vandaar. Doorgewandeld tot aan pleintje was er toch nog een zaak waar we een croque monsieur konden versieren. Pintje erbij, dat volstond.
Vandaag er dan vroeg uit en samen op pad met de José. 7u was het. Toffe mens, werkt in de verzekeringsbranche en stapt tot in Coimbra. Hij spreekt een mondje Engels à la Manuel from Barcelona. Jammer, hij heeft maar 10 dagen verlof. Wel jammer dat ze die mens in zijn congé nog lastig vallen voor z'n werk. Geregeld liep hij let die I-phone aan zijn oor.
Al vlug zaten we in de volle natuur. Heuvelend landschap, smalle paadjes, betoverende vergezichten, Romeinse bruggetjes, de lommer van de bomen. Daar op dat kronkelend weggetje liep er een dame voor ons. Jawel, op een camino spreek je elkaar aan. De openingsklassieker is de vraag : 'Where are you from ?'. Australia, was het antwoord. 'Down under ?' ikke dan weer ! 'Yes, Melbourne' en zo ben je vertrokken en worden er basissen gelegd voor een vriendschap als je voelt dat het klikt en nog samen wat verder stapt. Ja misschien ziet men in de toekomst elkaar nooit meer maar met de huidige media zijn er mogelijkheden om toch kontakt met elkaar te houden. Tof is dat. Bij een wandelingetje op de Keyserlei gaat dit je niet lukken. 'Where are you from ?', kans dat je op een saccoche wordt getrakteerd.
Tiziana, zo heet mijn wandelmaatje van vandaag is een vrolijke madam. In het beroepsleven is ze politie-officier. Ik voel me veilig ! Ik geloof, ik kan me vergissen, maar uit haar gesprekken kon ik uitmaken dat het iets met moordzaken te laken had. In alle geval postuleert ze nu voor het detectivewerk. Leuke babbel, ook weer de levensvragen die aan bod kwamen, het zijn telkens verrijkende ontmoetingen. Ik hou daar geweldig van. Zo zijn we al babbelend aan de Albergue in Cortiça aangekomen. Nieuwe zaak, brandschoon meubilair, horecatoestellen, voorname en behulpzame uitbater .... met mijn gat in de boter gevallen weeral. De José is verder gestapt, die wou iets meer in de geciviliseerde wereld een slaapplekje vinden. Morgen kom ik hem zeker nog wel tegen. Ik moet hem nog een pint betalen. 😉😉😉.
Sebiet wat eten, tot morgen !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten