De Camino Portugués. Van Lisboa naar Santiago de Compostela: XII - 12K - Cernache

People take different roads seeking fulfillment and happiness
Just because the're not on your road does not mean they are lost

Dalai Lama

Dat dinertje in restaurant O Policia konden we mooi op onze buik schrijven. Het was gesloten. Althans het restaurantgedeelte. De bar daarentegen die was open maar erg uitnodigend tot consumptie zag die ganse keet er niet uit. Heen en terug 2 km vergeefs energie verspeeld. Een pizzatentje in het dorp kon eveneens dienst doen. Beetje spraakverwarring bij het vragen naar een eetgelegenheid in het dorp maar dat ben ik ondertussen al gewoon. Het is erbarmelijk gesteld met de talenkennis van het gros der Portugezen. Met moeite 10 woorden Engels. Na een paar keer over en weer gelopen te hebben hebben we dan toch in die pizzeria iets kunnen versieren. Een pizza is geen vergif en we hebben toch iets kunnen eten. Part of the camino ! Niet klagen en dankbaar zijn dat je iets hebt kunnen verhapschansen is het motto.

Rond 8 uur ben ik vertrokken deze morgen. Veel diende er niet gestapt te worden. Ik kijk eens even op m’n kilometerteller : 12 km, 13 km met de verloren gelopen kilometers erbij. De weg kwa omgeving en aard zowat het zelfde als gisteren. Verharde aardewegen en afwisselend bossen en akkers. Wel gesausd met een paar venijnige klimpartijtjes. Echte kuitenbijters .... Ook weeral bijna aangevallen geweest door een hond. Gene grote, die kwam ineens van achter een bocht uitgevlogen. Ik kon nog juist mijn wandelstokken 'En Position' brengen. Niks gebeurd, alleen veel lawaai.

Dat ik vandaag een grote stad binnenloop zorgt dus voor wat afwisseling. Echt heel op het gemakske gestapt. Om 12 uur was ik al in Coimbra, de universiteitshoofdstad van Portugal. Coimbra was vroeger in de middeleeuwen zelfs Portugal’s hoofdstad. Zowat van het jaar 1145 tot 1255. Het is een compacte stad met toch wel 100.000 inwoners. Door haar compactheid liggen alle bezienswaardigheden niet verspreid en kan je veel verkennen. Ik was dus ruim op tijd om er eens rond te lopen, wat ook m'n intentie was.

De pelgrimsherberg was nog niet open, daar moest ik tot 14 uur wachten, geen vriendelijk onthaal en bovendien lag die een heel stuk voor de oude stad. Nog voor de Ponte de Sante Clara die je over de Rio Mondego naar de historische stad brengt. Dat betekende een heel stuk teruglopen wilde ik een stadsbezoekje maken. Ik had al afscheid genomen van Tiziana aan die pelgrimsherberg maar ik moest het nog eens overdoen. Ik op zoek naar een ander bed en zij naar haar op voorhand geboekte Air B&B. Hostals genoeg in de stad. In het centrum heb ik er eentje gevonden in een ruig steegje. Het zag er helemaal geen Hostal uit maar eerder een rommelig antiquairzaakje. Het adres waarover ik beschikte was een dispatchingstekje van waaruit je naar een overnachtingplaatsje ergens in de stad werd geloodst. 'The cheapest room please !', zei ik met de nodige flair, niet om indruk te maken of streken te verkopen maar eerder om te kennen te geven dat gemarchandeer niet op mijn appreciatie zou kunnen rekenen ! 15€, 't was rap geregeld en van zijn gezicht kon ik aflezen dat hij aan mij niet veel ging verdienen. Komaan zeg, als je slaapt in een Louis XV bed met veel tierlantijntjes of op een brits, met je ogen toe zie je toch niks van de luxe. 't Moet wel proper zijn. In afwachting van de check in, om 15u, mocht ik toch m’n rugzak daar achterlaten. Voilà, geregeld.

Ik heb dan naar een hapje gezocht en een stukje gewandeld tot het Parque Dr. Manuel Braba waar ik nu op een bankje in de schaduw van een rij elzen lig te tokkelen op m'n tablet. Een paar blikjes guarana, dat is Braziliaanse Red Bull, en een torentje Oreo's binnen handbereik. Maar ik ga nog een stukje op verkenning zie. M'n oreokes zijn wijlen.

Ik ben helemaal naar het hoogste punt van de stad geklauterd. Daar waar de universiteitscampussen zich bevinden. Prachtige, adembenemende oude gebouwen die status uitstralen. De studenten helemaal in het zwart met een zwarte cape tot op de grond. Die universiteitsuniformen zorgen voor het klasse-accentje in het straatbeeld. Statige barokke standbeelden houden je met hun stenen blik in 't oog. Je voelt dat dit een oord is waar energie rondzweeft en waar je kunt proeven van een mystieke atmosfeer. Ik heb er wat fotokes getrokken. Ik was er erg van onder de indruk. Ik heb geen spijt dat ik daarvoor een zeer steile klim moest ondernemen.

Tijd om naar het antikwariaat te gaan voor m'n bed. De deur was gesloten, ik moest bellen. 5 minuutjes later kwam er al iemand aan. Ik werd voorgesteld aan Sandra, die even later binnenwaaide. Ik mocht haar volgen en ik ben weeral met m'n gat in de boter gevallen. Een kamer met 4 bedden momenteel nog voor mij alleen. En in het midden van het historisch centrum nog wel ! Ik heb al gedoucht, en ben klaar om de stad terug in te trekken voor een hap. Door m'n vensterraam zie ik dat ze wat verderop op het pleintje hiervoor een podium aan het opstellen zijn. 't Kan nog gezellig worden vandaag.