Rust is het loslaten van het verleden en de toekomst
En het laten gaan van angsten
Ebo Rau
En het laten gaan van angsten
Ebo Rau
Ik ben nu goed vertrokken. Vooraleer ik rapporteer zet ik eerst wat onjuistheden recht. Die zijrivier van de Taag waarlangs ik naar Alpriate stapte was de Rio Trançao. Ik had blindelings gekopieerd uit de reisbrochure van een touroperator. Dan het dorpje waar de Philiep zijn vakanties doorbrengt is Sessimbra. Bij deze is dit rechtgezet.
Wat ik
vergeten ben is er op te wijzen dat Villafranca de Xira, het dorp waar ik
gisteren aankwam, beroemd is voor de fok van vechtstieren. Ook in Portugal vind
je stierenarenas. De corrida ! Maar ik geloof niet dat ze afgemaakt worden zoals
in Spanje. Bij gelegenheid doe ik eens navraag. Overal zie je flyers en posters
aangeplakt met de lokale beroemdheden zijnde de matadors. Het is hier een ware
cultus. Ha hier komt den hospitalero terug binnen zie, ik vraag het hem direct.
Alleen in Spanje worden de beesten afgeslacht waarmee hij m’n vermoeden bevestigt.
In Portugal blijven ze leven. Als hij het woord Spanje uitspreekt zie ik dat
hij een venijnige grimas trekt.
Vanmorgen
ben ik vroeg vertrokken. Het was maar 8u en met een kort toerke van 21K zou ik
voor de ergste warmte terug binnen zijn. In het hostel heb ik uitgebreid
ontbeten, niks op aan te merken. Voor 15€, bed en ontbijt, mag ik niet klagen. Pierre-
Henri m’n roommate uit Waver ging er weer een Megatrip van maken. Ik heb samen met hem ontbeten. Hij lag een
beetje moeilijk in de conversatie maar ik kwam wel van hem te weten dat hij tot
in de Algarve was gevlogen, daar met zijn vrouw een huurauto had genomen om zo
de kust tot in Lissabon te verkennen. Daar heeft hij z’n vrouw op de vlieger gezet
en is hij op zijn camino vertrokken. Ik zal hem dus niet meer zien.
Opnieuw een
2 op 10 voor deze track. Het begon nochtans goed. Even langs de pittoreske visserswijk
van Villafranca gevolgd door een mooi parkje en dat was het zowat aan moois.
Het vervolg waren stofferige met zwerfvuil beladen asfaltwegen tussen
industrie, hoospanningspylonen en dito kabels, hangars, bedrijven waar de
truckchauffeurs hun camion in de verzengende hitte voor het bedrijf parkeren en
zelfs de motor niet stilleggen. De laatste 8km waande ik me op de A12. Het
enige voordeel dat ik er in zag was de zucht wind bij het voorbijrazen. Nee, ik
kan moeilijk zeggen dat het landschap en de omgeving me tot nu toe heeft bekoord.
Maar erg is dat ook weeral niet. Ying en Yang, het contrast leert je dankbaar te zijn wanneer je later onverwachts in een prachtige omgeving terecht komt. Om
licht te herkennen moet je weten wat duisternis is.
Vandaag ging
het stappen een heel stuk vlotter dan gisteren. Ik denk dat die grote hitte er
voor een groot stuk debet aan had. Geen idee hoe warm het vandaag was maar
alleszins in de geburen van de temperatuur van gisteren. Gelukkig zat ik al op
mijn duiventil op het uur dat de schaduwen het kleinst waren.
Michaella is
een toffe madam. Ze komt uit Pavia. Volslank en een lach die bekoort. Ook zij
is vrijwilligster-hospitalera in Italië. De laatste 500m pikte ze bij me aan. De
herberg was nog gesloten toen ik daar om halftwee met haar aankwam. Samen het pelgrimsrestaurant
opgezocht en ze vertaalde het menu. Elke dag van de week iets anders maar
steeds weerkerend. Vandaag Segunda Feira (maandag) is het Ensopado de Borrega.
Alstublieft ! Lamsstoofpot in’t Vlaams. Ik denk dat het gaat smaken.
Vanaf morgen
komen er een paar kleppers op rij aan. Ik kruip er vlug in vandaag. Seffens
gaan eten zie met La Donna Mobile, misschien is er wifi dan kan ik fotootjes
opladen. Hier in de herberg is er geen. Voor 6€ mag je niet te veeleisend zijn.
Tot morgen, ik zal laten weten hoe het gesmaakt heeft.
::
Geen opmerkingen:
Een reactie posten