X - 20K - Ansiao - Rabaçal

De golven kan je niet tegenhouden maar je kan wel leren surfen

                                                                                                                         Swami Satcchitananda 

Het was maar een louche hotelletje waar ik gisterenavond in was terechtgekomen. Niet onguur maar eerder vreemd aandoend, eerder een oord typerend voor beschrijvingen in de boeken van Charles Bukowski. Geen identiteitskaart af te geven, geen credencial, de overnachtingsprijzen op een los flodderend papiertje geschreven, de wificode in hanenpotenletters onder je neus geduwd ... het kan anders maar het is 'part of a camino'. En ! Ik heb nog een Francesinha op de kop kunnen tikken in een restaurantje iets verderop. De baas daar sprak Frans en ging zijn dochter uit haar bed halen om te koken. Hoefde niet maar het was haar job zei de vader. Ondertussen liet hij zijn litteken zien op zijn buik van een zware darmoperatie. Kanker ... wat lig je nog je ziel af te draaien om iets verderop nog een groter restaurant te bouwen ? Nooit genoeg ? Een aimable mens overigens.  

Om 8 uur was ik de plein over. Beetje verwarring ging er wel aan vooraf. Even discreet op de deur van m'n stapgezel geklopt ... iets van 'time' kon ik nog horen en ontcijferen van achter de deur maar verder kwam ik niet. Goed, dan maar naar de bar beneden om een koffietje, kwestie van mekaar nog te treffen. Bar gesloten, enkel de poetshulp was op post. Ze sprak enkel Portugees dat schaapje. Geen koffie, veel verwarring want ik moest nog betalen, kort ... ik ben alleen vertrokken. 25 euro moest ik haar, ze had haar baas gebeld om instructies. Nu dan, Bom Caminho Tiziana misschien zie ik je nooit meer maar ik zal je een berichtje laten. Met de noorderzon er tussenuit muizen is niet netjes.

8 uur was het dus bij vertrek. Ik bestel hier in de gauwte nog een pintje ! 90 eurocent voor nen 33'er. Ik heb vandaag m'n kampement in Albergue O Bonita in Rabaçal. Ik zit in de bar et voilà, je continue. Miezerregen bij vertrek, grijze hemel en helemaal bedekt. Nergens een vleugje blauw te bespeuren. Temperatuur ok dus de beuk erin. Knappe track ! Weinig asfalt, ik vraag me af waar die Fransman uit de Vogezen zich heeft geïnformeerd opdat hij met zijn Roemeense koeketien een taxi naar Coimbra zou nemen. Prachtige rotspaadjes, hobbelig dat wel, een paar honderden hoogtemeters zwalpend uitgesmeerd tussen prachtige valleien. Wegeltjes afgebakend met muurtjes opgetrokken uit opgestapelde keien. Fascinerende wouden, bomen die de decors in de Harry Potter films degraderen tot de schilderkunst op kermiskramen. Fluorescerende mossen op de grillig gevormde takken. Betoverend mooi, je houdt soms je adem in. 

Soms kom je een pelgrim tegen stappend naar Fatima, eigenaardig, vanuit Lissabon loopt de Caminho samen met deze van Fatima, de pijlen wijzen dezelfde richting uit, nu wijzen ze elkaar tegen. Conclusie, Fatima is verleden. In de dorpjes lopen er veel honden los. Doorgaans weinig problemen mee maar af en toe zit er toch ne venijnige loerejas tussen. Wandelstokken bieden een oplossing in dat geval. Het wordt een gewoonte stilletjesaan, ook op deze Caminho kreeg ik het gezelschap van een brave viervoeter. Een kilometer of 5 is hij bij me gebleven. Voor de gelegenheid noemde ik hem Buggie. Braaf beestje, zo bang als een wezel en oogjes die een onuitgesproken tristesse uitstraalden. Bij elke LAW kom ik zo een beestje tegen dat een eindje met me meeloopt.

Ik vraag me af hoe het met mijn Amerikaanse maat Al is gesteld. Ik heb er niets meer van gehoord. Ik heb het ook niet meer gevraagd want ik wil ook niet opdringerig worden . Sensatiebelust al zeker niet. Ik hoop voor hem dat hij vlug thuis geraakt en hij zijn zinnen kan verzetten in een vertrouwde omgeving.

Vandaag zijn er  230 paaltjes 'Weg' doorgedraaid. Het gaat goed. Ik hoef nog niet aan te komen in Santiago. Wat een wezenlijk verschil met een wedstrijd of happening waarbij je in de kijker moet lopen. De Weg, ik geef toe dat het even duurt vooraleer je terug afgestemd bent. Eens afgestemd, bij mezelf duurt dat een dag of 10, begin je de good vibes te voelen, de krop in de keel bij al het moois dat je tegenkomt en het onafwendbare in wat je thuis achterlaat maar er vrede mee neemt.

Goed nieuws ook van het achternichtje. Haar lidmaatschap is in orde en haar credencial valt eerstdaags in de bus. Ik voel me opgelucht. Ik weet niet of m'n ex-stapmaat op de La Plata, Chris Cardinael, vrijwilliger bij het genootschap en opsteller van de

credencials, meeleest. Zo ja .... bedankt Chris om het efforeke !

Ook de Ronny ... bedankt om vanuit Tenerife, tijdens je congé als gepensionneerde, toch klaar te staan om me ruggesteun te willen bieden. Michel, fijne opmerking van jou op de post van gisteren. Charlotteke zal niet aan haar lot overgelaten worden zo te zien !!! Tof om op jullie te kunnen rekenen. Daarvoor dienen vrienden !!!

Voila, ik sluit af. Uit de galmgaten van het kerkje hier hoor je My Darling Valentine beieren. 't Is halfzeven en oOm 7 uur krijg ik eten. 20 euro vandaag voor een bed, avondeten en een ontbijt.... Goedkoper dan in een rusthuis en ondertussen is onze Lady van Down Under hier ook aangekomen. It will all come around again.

Een dag om van te snoepen was het 😉😉. Ik ben een voldaan mensch.