IV - 34K - Azambuja - Santarem

Van tijd tot tijd moeten we een pauze inlassen
En wachten tot onze ziel ons heeft ingehaald

                                                                                                                                Indiaanse wijsheid 

Gisterenavond is het nog een gezellige avond geworden in het pelgrimsrestaurantje. 3 Italianen : Gianno, die pastoor blijkt te zijn, Allesandro een jonge gast die een kruisvaart voert tegen de globalisatie en nummer 3 : la Micaela, een rondborstige Signora Italiana. Verder was er ook nog een jonge Oostenrijker, Mati,  die samen met zijn moeder naar Fatima stapt. Op het menu stond buiten dat lamsstoofpotje ook nog vis. Een lekkere vissoep, petatjes met wortelen en een joekel van een moot heek. Karafke wijn en nog een kersenschnaps als afsluiter met koffie. 9 euro en een sjiek was ik er kwijt.
De herberg was bijna volzet. 9 van de 12 bedden benomen. In het laat is er nog een Pool en een koppel uit Letland binnengestuikt. De bedevaartsweg naar Fatima loopt over hetzelfde parcours in het begin en dus zijn er meer pelgrims. Eigenaardig dat mensen uit sommige landen er heel andere beleefdheidsvormen op nahouden. Die Let liet om 6u30 zijne wekker vollen bak lawijten, stond op en stak alle lichten aan om in zijn rugzak te gaan rommelen. Niks aan de hand zo op zijn gezicht te lezen. Die Italianen zijn dan weer erg luidsprakerig. Ach, wij zullen ook wel zaken hebben waar anderen zich aan ergeren.

Vanmorgen was ik weeral de laatste om te vertrekken. Zoals gewoonlijk, ik laat me niet opjagen. Aangezien het een ferme trok was wou iedereen vlug weg zijn om de kokende hitte op de middag te vermijden. Met 34 km die er doorgedraaid moesten worden, moeten ze er toch aan zijn geweest voor de moeite. 37 graden werd het, alstublieft. Micaela zag het op haar I-Phone. Ze had er last van dat mens. Wie niet, ik zweette me ook een breuk ! No pain no glory is nog altijd het geldende decreet.

Deze keer een 7 op 10. Royaal toegekend. Minpunten waren toch ook weer het vele asfalt. Wie zich nog de tomatenvelden uit het tv feuilleton uit de sixties ‘The long hot summer’ herinnert met Ben Quick in de hoofdrol zou hier zeker gelijkenis vinden. Zeker 20 km heb ik tussen de tomaten gelopen. Ze werden gerooid met gigantische machines. Ook een heel lang eindje de oevers van de Tejo gevolgd. Propere wegen en de pittoreske dorpjes met de in manuelaanse stijl opgetrokken geveltjes waren zo eens iets anders.

De eerste helft kwam ik helemaal in the mood. Alles viel ineens terug in de plooi. Tok .... tok .... tok ...... tok de wandelstokken, tegen de trance aan, een stevige shuffle van de Ferre ertussen. My Crucified Jezus, erg toepasselijk op een camino. De Ferre Grignard, God hebbe zijn ziel en eventueel ook zijn stembanden. De trend is gezet. Ik kom in het ritme. Het is er nogal rap.

Met Micaela heb ik de tweede helft van mijn etappe samen gelopen. Ze riep me binnen in een bar met de boodschap dat dit het laatste bevoorradingspunt was op de etappe. Micaela is nog jonkvrouw, niet getrouwd, geen klein mannen. Even kreeg ik schrik dat zij, zoals de Gianni zich 'pastoor' noemde, dat zij als non uit de kast zou komen. Maar nee, het is een losbol die steeds maar lacht, helelaal geen nonnenallures. Toch kreeg ze het even moeilijk bij de laatste 5 km. Ze wou liften want ze bezweek onder de hitte. Het was dan ook weeral de moeite. Daar doe ik niet aan mee, maar ik wilde desnoods wel één van de schaarse trucks die passeerden tegenhouden voor haar. Ze veranderde van gedacht.  

Recette voor vandaag, 2 extra bleinen. Het hostel waar ik vertoef is picobello. Ik zit in een 4 bedskamer en momenteel ben ik nog alleen. 25 euro voor een bed, avondmaal en ontbijt. En ik heb ondertussen gegeten. Je houdt het niet voor mogelijk ... aan een tafel met 6, twee grote karaffen wijn, bruiswater en plat,  een voorgerecht met toast van tonijnrillette. Daarna konijn met puree en een salade, nagerecht een crème glace met suikertaart, koffie en een grappa. 10 euro. Ik kom hier wonen met mijn pensioen.

Dan was het daarjuist afscheid nemen van de mensen. Loslaten, ook dat wordt je gewoon en leer je inpassen in je leven.
Zij lopen van hier op een splitsing pal noordwaarts naar Fatima, ik hou koers noordoost aan. Ik kreeg nog een dikke knuffel van Micaela. Hopelijk kom ik haar nog tegen want ze loopt ook door naar Santiago. We zien dat nog wel !

Wel wat problemen met mijn tracks vanuit Thomar naar Fatima want er zijn bosbranden uitgebroken. Pierre Henri, die laagvlieger van enkele dagen terug zit hier ook in het hostel. Hij had dat op de televisie gezien.

Ik heb geen enkel idee hoe het morgen moet vergaan. Het zijn weer van die verschrikkelijk lange etappes op rij. Het was echt niet voor te lachen met die moordende vuurketel boven je kop. Een nachtje over slapen brengt wel raad. In alle geval, het liedje dat ons Els me toestuurde is weeral heel toepasselijk. Moet nog iets vinden om het op de I-Pod te zetten zodat ik er af en toe eens kan naar luisteren, wie weet kan ik ineens vliegen. Dankjewel Els, stel je voor !