Wie door het rijk der dromen durft te lopen,
bereikt de Waarheid.
Johann Wolfgang von Goethe
bereikt de Waarheid.
Johann Wolfgang von Goethe
En nu wordt het ineens menens. De switch naar de Pelgrimsmodus werd vanmorgen omgedraaid .... All engines are up and running. Alle lampekes brandden en alleen dat van het avontuur flikkerde nog. Nu was het nog juist een beetje warmdraaien op de eerste trip en dan gold het 'Ultreia et Suseia'. Altijd maar verder. Ik was er klaar mee en kon ervoor gaan ! Eerst nog eens diep ademhalen. En nu komaan Jan ... stappen maar ! De weg voor jou is leeg met mijlen van het onbekende ...
Het beroemde Caminho de Fatima-pad dat samen met het Santiagopad langs de oevers van de Taag loopt moest gevolgd worden om Lissabon langs de noordoostrand te verlaten. 'Adeus Lisboa', ik stond aan het park das Nacoes en liep de stad uit. Groene valleien zouden vanaf dan het decor worden tot in Alpriate waar mijn eerste albergue wacht. Het Lisbon Hostel ... 300 trappen omhoog om er te geraken !
Dit had ik al op voorhand geschreven, nu komt de rest. Ik zit in Alpriate. Mijn eerste wandeling zit er op. De Albergue hier had geen wifi. Daarvoor moest ge naar het restaurant gaan. Zoiets gebeurt nog al eens meer. De hospitalera, een schat van een mens, is een klapke gaan doen met de uitbater. Alles weeral in kannen en kruiken. Ik was hier al binnen, ne kartonnen tompoes aan het binnenspelen, toen ze hier binnenwaaide en me vertelde dat ze iets had geregeld met de uitbater voor een menuke klaar te maken. Toffe madam, spreekt vloeiend Frans en Engels en volgens mij ligt ze hier in de bovenste schuif want de uitbater, ne jonge gast, zit hier met z'n maten naar de voetbal te kijken en hij zou wel voor haar een efforke doen. De Camino zoals we die kennen.
Vannacht om 1 uur dook er nog een Ierse Freule binnen in m'n kamer. Eén oog open, de ander toe, ze kwam me een hand geven. Hello I'm Eve, how are you ? Ja goed, ik lig al in lijn bed. Eerder rond een of 11 een Roemeen met een Frank Sinatra hoed die m'n kamer deelde. Een dwerg maar met gangsterallures, maar ik overdrijf. Je komt wat tegen. En dan was het deze morgen zo ver. M'n borg voor de sleutel gevraag en de plein over. Naar het beginpunt de Sé Cathedral, was het nog een goeie kilometer en ik had gelijk. Zo dicht als een pot. Gelukkig had ik mijn stempel al. Vanuit de kathedraal nog een hele omweg moeten maken om aan de Taagoever te geraken. Rustig stappen tot aan het Parque de Naçoes. Niet zo mooi met een heel stuk havenindustrie en het stonk er met die hitte naar de pissijnen van weleer op het Astridplein. Eens de oever voorbij moest er een groene vallei binnengeduikeld worden. Landinwaarts de Taag volgend. Volgens mij was dat de Tejo niet maar een zijriviertje. Wel bloedheet daar in de vallei. 35°C op zijn minst. Al die warmte zonder enig zuchtje opgehoopt in die vallei. Bangelijk, ik was al blij dat er thuis geoefend was geworden met onze hittegolven. Heet, maar het ging vlot. Niet overhaasten, op tijd op je kont gaan zitten en dan gaat het vanzelf. Opletten met de woordcorrector op je I-Phone, die maakt van kont een lont. Ik had het voor toen ik naar m'n stapvriendin een whatsappeke stuurde. Het verschil is miniem.
En ook is het weeral loslaten geworden. Mijn stapmaat, den Al moeten achterlaten, het afscheid in het ziekenhuis, de voelbare ontreddering ... het passe-partout antwoord dat dit het leven is zint me maar matig. Wat doe je eraan ? Sorry m'n beste Al, het liedje dat ik daarznboven bovenaan plaatste is echt niet toepasselijk op de situatie. Het is alleszins niet met opzet gedaan.
Jongens de krekels gaan er hier nog vandoor zeg ! Heel die vallei door geen minuut stilte. Ik hoor ze nog ... toch eigenaardig dat ik nu op een camino zit, en ik vind het verdomd rap deze keer, dat al je zintuigen op scherp komen te staan. Fysisch, het zweet dat van je schrobber druipt, je oren ... de krekels en een muziekje dat je in de verte hoort, de reuk ... daar in de haven, de smaak .... ik zit hier aan een frisse Sagres te nippen. Het gevoel, nog zo'n zintuig ... alles valt weeral in de plooi !
De albergue valt prima mee. 8euro, een bezielde hospitalera, een net beddeke en een toffe klap. Op de via Lusitana, de Portugués tussen Lissabon en Porto kom je nog wolven en beren tegen zo vertelt ze me. Dat zou iets voor mijne stapmaat de Ronny zijn. Die heeft daar volgens mij een maand pensioen voor over. Dat mens vertelde me uitgebreid over de caminho. Volgens haar is dit de oudste caminho. Ze zou wel eens gelijk kunnen hebben.
Ik sluit af hier of ik mis een verrijkende avond. Maar 4 pelgrims in de albergue. Die stuiken hier sebiet binnen om te schoven. Morgen weeral een nieuwe dag. Kan je geloven dat ik nog ineens niet weet waar naartoe ? Part of the game, morgen zien we wel.
Het beroemde Caminho de Fatima-pad dat samen met het Santiagopad langs de oevers van de Taag loopt moest gevolgd worden om Lissabon langs de noordoostrand te verlaten. 'Adeus Lisboa', ik stond aan het park das Nacoes en liep de stad uit. Groene valleien zouden vanaf dan het decor worden tot in Alpriate waar mijn eerste albergue wacht. Het Lisbon Hostel ... 300 trappen omhoog om er te geraken !
Dit had ik al op voorhand geschreven, nu komt de rest. Ik zit in Alpriate. Mijn eerste wandeling zit er op. De Albergue hier had geen wifi. Daarvoor moest ge naar het restaurant gaan. Zoiets gebeurt nog al eens meer. De hospitalera, een schat van een mens, is een klapke gaan doen met de uitbater. Alles weeral in kannen en kruiken. Ik was hier al binnen, ne kartonnen tompoes aan het binnenspelen, toen ze hier binnenwaaide en me vertelde dat ze iets had geregeld met de uitbater voor een menuke klaar te maken. Toffe madam, spreekt vloeiend Frans en Engels en volgens mij ligt ze hier in de bovenste schuif want de uitbater, ne jonge gast, zit hier met z'n maten naar de voetbal te kijken en hij zou wel voor haar een efforke doen. De Camino zoals we die kennen.
Vannacht om 1 uur dook er nog een Ierse Freule binnen in m'n kamer. Eén oog open, de ander toe, ze kwam me een hand geven. Hello I'm Eve, how are you ? Ja goed, ik lig al in lijn bed. Eerder rond een of 11 een Roemeen met een Frank Sinatra hoed die m'n kamer deelde. Een dwerg maar met gangsterallures, maar ik overdrijf. Je komt wat tegen. En dan was het deze morgen zo ver. M'n borg voor de sleutel gevraag en de plein over. Naar het beginpunt de Sé Cathedral, was het nog een goeie kilometer en ik had gelijk. Zo dicht als een pot. Gelukkig had ik mijn stempel al. Vanuit de kathedraal nog een hele omweg moeten maken om aan de Taagoever te geraken. Rustig stappen tot aan het Parque de Naçoes. Niet zo mooi met een heel stuk havenindustrie en het stonk er met die hitte naar de pissijnen van weleer op het Astridplein. Eens de oever voorbij moest er een groene vallei binnengeduikeld worden. Landinwaarts de Taag volgend. Volgens mij was dat de Tejo niet maar een zijriviertje. Wel bloedheet daar in de vallei. 35°C op zijn minst. Al die warmte zonder enig zuchtje opgehoopt in die vallei. Bangelijk, ik was al blij dat er thuis geoefend was geworden met onze hittegolven. Heet, maar het ging vlot. Niet overhaasten, op tijd op je kont gaan zitten en dan gaat het vanzelf. Opletten met de woordcorrector op je I-Phone, die maakt van kont een lont. Ik had het voor toen ik naar m'n stapvriendin een whatsappeke stuurde. Het verschil is miniem.
En ook is het weeral loslaten geworden. Mijn stapmaat, den Al moeten achterlaten, het afscheid in het ziekenhuis, de voelbare ontreddering ... het passe-partout antwoord dat dit het leven is zint me maar matig. Wat doe je eraan ? Sorry m'n beste Al, het liedje dat ik daarznboven bovenaan plaatste is echt niet toepasselijk op de situatie. Het is alleszins niet met opzet gedaan.
Jongens de krekels gaan er hier nog vandoor zeg ! Heel die vallei door geen minuut stilte. Ik hoor ze nog ... toch eigenaardig dat ik nu op een camino zit, en ik vind het verdomd rap deze keer, dat al je zintuigen op scherp komen te staan. Fysisch, het zweet dat van je schrobber druipt, je oren ... de krekels en een muziekje dat je in de verte hoort, de reuk ... daar in de haven, de smaak .... ik zit hier aan een frisse Sagres te nippen. Het gevoel, nog zo'n zintuig ... alles valt weeral in de plooi !
De albergue valt prima mee. 8euro, een bezielde hospitalera, een net beddeke en een toffe klap. Op de via Lusitana, de Portugués tussen Lissabon en Porto kom je nog wolven en beren tegen zo vertelt ze me. Dat zou iets voor mijne stapmaat de Ronny zijn. Die heeft daar volgens mij een maand pensioen voor over. Dat mens vertelde me uitgebreid over de caminho. Volgens haar is dit de oudste caminho. Ze zou wel eens gelijk kunnen hebben.
Ik sluit af hier of ik mis een verrijkende avond. Maar 4 pelgrims in de albergue. Die stuiken hier sebiet binnen om te schoven. Morgen weeral een nieuwe dag. Kan je geloven dat ik nog ineens niet weet waar naartoe ? Part of the game, morgen zien we wel.
1 opmerking:
Zo ne frisse Sagres kan smaken he, zeker na zo'n dag-& stapavontuur!
Een reactie posten