Even buiten de Camino - Naar Fatima

Ik zit in Fatima ! Als er nu iets gebeurt waarbij ik het loodje moet leggen dan kan ik ineens met een lift naar de hemel. Als die zou bestaan natuurlijk. Tot gisteren was dat nog met de trap gezien m’n vorige met onderscheiding volbrachte pelgrimstochten. Nu de lift ! We mogen al eens lachen, te veel ernst bezorgt je schele koppijn, migraine (demi crâne) met andere woorden. Het zou jammer geweest zijn zo dicht bij Fatima te zitten en dan er niet even langs te gaan. Bovendien wilde ik in Fatima een neutraal plekje zoeken om er de klompjes van Sanne te deponeren. Daarover seffens wat meer.

Gisterenavond ben ik nog even het busstation gaan opzoeken. Kwestie van tijd en afstand wat kunnen in te schatten om mijn wekker te kunnen zetten. Dat was dichterbij het hostel dan ik dacht. Dat kon geen probleem worden. De bus zou om 7u30 vertrekken maar vertrok al om 7u. Gelukkig was ik er al. Ik was al om halfzes uit de veren. Het hostel ligt in een uitgaansbuurt en met een kamer vlak aan de straatkant had ik in de vroege morgen het lawaai van dronken feestvierders er gratis bij. Vrijdagavond, weekend ! Betalen voor de rit naar Fatima moest ik maar eerst bij het uitstappen in Fatima. Stel je voor !!! Ik kon het zo gewoon afbollen zonder te betalen. Vlak over het hostel is er een restaurant waar ik na m’n avondlijk verkenningstochtje iets ben gaan eten. Een schotel Francesinha met frietjes. Voor 9€, ik verzeker je, in Portugal hanteert men grote porties. Een biefsteak, serieuze lap, bedekt met worstjes, hesp (sorry Nederlanders) in een enveloppe van abdijkaas. Hoe ze dat klaarspeelden is me een raadsel. Daarbovenop nog een spiegelei. Frietjes erbij en een lekker pepersauske. Wat olijfjes met look … ik herinner me nog Maria – Leena de Finse kinesitherapeute op m’n eerste camino … heel de slaapzaal van de albergue ruikte of is het nu rook naar de look. ’t Laatste, dat rijmt. Blijkbaar vond ze dat lekker. Vanavond bestel ik dat gerecht nog eens. Zeer lekker maar het recept is volgens mij ongeschikt voor publicatie in een weight watcherboekje.

Kate en Marius, een pasgehuwd Pools koppeltje, waren gisteren toegekomen vanuit Fatima. Te voet. Ze waren op huwelijksreis, hun honeymoon. Op m’n vraag naar een neutraal plekje in Fatima vertelden ze me dat tussen de 9de en 10de statie van de kruisweg, de Via Sacra, er een erg mooi plekje met cherubijntjes te vinden was. Die Via Sacra is een pad dat vanuit Fatima naar het geboortedorp van de 3 herderskinderen Lucia, Jacinta en Francisco leidt. Ik heb heel die kruisweg, 2km alstublieft, gedaan maar heb het niet gevonden. Ik kom nog wel andere mooie plekjes tegen. In alle geval, de steentjes die ik meedraag zijn Fatima gepasseerd. Voor mij geldt het spirituele wat niet voor me uitsluit dat er soms mooie aansluitpunten kunnen zijn met het religieuze. Ongeacht welke religie dan ook. Horden gelovigen in het zog van een pastoor reciteerden er aan elke statie gebeden tot heil van de ziel. Er zijn er zo 14. Die devotie treft me wel en waarschijnlijk biedt het die mensen een houvast. Ik gun die mensen het geluksgevoel daarbij maar mijn scepsis is te groot en mijn begripsvermogen te klein om met die kudde mee te lopen.

Op het Santuario de Fatima kreeg de volksdevotie waanzinnige afmetingen. Het Sanctuario is de basiliek met een plein ervoor zo groot, zo niet groter, dan het plein aan het Vaticaan. Er is op dat plein een pad betegeld met gladde tegels. Een serieus stuk, ik schat grofweg een 1000 meter. De gelovigen moeten daar heen en weer op hun knieën over strompelen. Ze zijn gewapend met kaarsen en bloemen om aan het eind neer te leggen daar waar ze voor Onze Lieve Vrouw moeten bidden. In mijn jeugd had ik eens van de bakkerin in de straat een stapel Artis prentkaarten over geschiedenis gekregen. Toen stond ik aan de grond genageld bij de aanblik van een prent over de flaggelanten. Nu was het bijna weer prijs. Naargelang de aandoening waarvoor ze op hun knieën strompelen moet een voorwerp dat ze meedragen de reden van hun smart verduidelijken en gestalte geven. Een afgezaagd plastieken been, een kop of een arm, er is keuze. Een fetisj als het ware om hun verzuchtingen te symboliseren. Ik had hier 4 dagen eerder moeten zijn voor mijn blaren, met 2 afgezaagde plastieken voeten. Ik heb ze nadien zien liggen in een souvenirwinkel. Wat een commerce daar. Nig erger dan in Santiago. Maar nee ocharme toch, ik hoop dat het opbrengt voor die mensen. Ze moeten de wanhoop nabij zijn. Echt, dat meen ik !!! Ik ben dan nog even de basiliek binnengewipt. Mooi, maar het is geen uitzondering op de andere. Tja, ik heb zowat alles gezien in Fatima, oppervlakkig weliswaar maar dat volstaat voor mij. Nu drink ik een onschuldige Sagres zie op een terraske in afwachting van mijn bus terug naar Tomar.

Op het busstation wist ik het even niet meer. Ze roepen de bussen af in een voor ons onverstaanbaar taaltje. Op de busruiter van de bus staat er dan weer een heel andere naam geschreven. Je moet het kennen. Maar het iz dan toch gelukt

Den Allessandro, de Italiaan loopt hier juist binnen zie. Hij is samen met die Pool die ik in Azambuja ben tegengekomen. Dat is ook al een pastoor. Ik schat hem halverwege de 20. Allez, ik morgen waarschijnlijk compagnie !

Ik hou het hier bij. Me goed verzorgen sebietekes en vroeg den tram in.