XIII - 26K - Coimbra - Sernadello

Hij die weet dat genoeg voldoende is, zal altijd genoeg hebben

                                                                                                                                                 Lao Tsu

Bij het kuieren door de straatjes van Coimbra op zoek naar een eethuisje of iets dergelijks werd ik binnengeroepen door een verkoopstertje. Een sardienenwinkel begot. Van buitenaf leek het een boedhistische tempel, de winkelinrichting althans. Veel kleuren, ornamentjes, een altaar enzovoort. Blikjes sardienen, duizenden stonden er keurig gestapeld in schabbetjes. Ze vroeg me in welk jaar ik geboren was en vervolgens bracht ze me een mooi ogend blikje, artisanaal bedrukt met m’n geboortejaar er op en een gedrukte uitleg wat er dat jaar zoal het hoogtepunt kwa nieuws was. En of ik er geen wilde kopen ? Ik dacht er me eentje aan te schaffen. Een blikje sardientjes is voor den Hugo, onze stapmaat, de basis van een survivalkit. Heeft hij altijd bij op stap. Toen ik de prijs vroeg moest ik een stoel gaan zoeken ! 17€ godbetert en dat vertelde ze me met een uitgestreken smoeleke. ‘To heavy in my backpack love, I’m so sorry !’ en ik was pleite. Allez zeg 17€ !

 

Ik wist gisterenavond echt niet waar ergens te gaan eten. Het ene restaurantje zag er al verleidelijker uit dan het andere. Ten langen leste bracht een Burger King de oplossing. Eens een keertje junkfood er tussendoor mag best. Coimbra is een levendig stadje en tot ’s avonds laat was er nog veel volk op de been in de straten en steegjes. Ik heb me daar voor mijn paleis van 1 nacht op een terrasje gezet en een paar pintjes gedronken terwijl ik alles daar zo een beetje in ’t oog hield. Dat podium werd dan toch niet opgesteld, het werd afgebroken. Geen muziek dus deze avond op het pleintje. Jonge koppeltjes op een terrasje, verliefd tot over hun oren, uit mekaars bord eten wegpikkend, vertedering troef, wat verder aan een tafeltje een ouder koppel waar op het eerste zicht alles reeds gezegd moest zijn gezien hun apathisch blikken, vergane passie troef, een dronkaard liggend op een bank zijn Portugees vloekenvocabularium ten beste gevend, de vuilkarmannen die daar ’s avonds hun ronde doen en met veel lawaai de lege flessen in hun vuilkar kieperen en dan … dan heb je nog de zwaluwen. Scherend en schreeuwend boven je kop hun vliegkunst etalerend tussen de statige gevels in de straten. Ik ben blij dat ik ze hier nog tegenkom. Thuis heb ik er van gans de zomer nog niet één gezien. Dat was vroeger anders. De jonge kinderen van nu gaan die vogeltjes zelfs nog nooit gezien hebben.

 

Om 9 uur ben ik gaan slapen, het begon al te donkeren. De avonden vallen ineens vlug heb ik de indruk. Ja, dat uur verschil met thuis zal daar wel voor iets tussen zitten. Om 8 uur ben ik deze morgen vertrokken en in één ruk tot op 4 km van de herberg gestapt. Enkele stoelen stonden er op de straat onder een afdakje en ik heb me er even opgezet. Dat was in Mala. Toch regelmatig asfalt en beton tot hier met uitzondering van een 6 km lange boswegel uit zandgrond. Geweldig, de hagedisjes die voor je voeten wegritsen en dan die bedwelmende geur van eucalyptus rondom je heen. De bladeren van de eucalyptus scheiden olie af door de hitte van de zon. Als een geurige gaswolk hangt die in het bos. José, de pelgrim uit Salamanca van enkele dagen geleden, vertelde me dat bij bosbranden zulke etherische eucalyptuswolken de grootste miserie veroorzaakt bij het bluswerk. Ze ontbranden als het ware in de lucht op onverwachte plaatsen en momenten.

 

Daar kwam Tiziana aangewandeld. Zij was om 7 vertrokken en het verwonderde me dat ik haar gepasseerd moest hebben zonder haar opgemerkt te hebben. Enkele kilometertjes samen gestapt tot ze terug even wou rusten en gebaarde dat ik gerust verder mocht stappen. We komen elkaar nog wel tegen. En alleen lopen vind ik zeker ok. Je spreekt het voor jezelf niet onnodig uit maar het wordt wederzijds aangevoeld wanneer er behoefte aan is. Zeker op een pelgrimsweg wanneer je voeten het werk doen om je geest vrij te maken. Dan moet je elkaars coconnetje respecteren en het heel laten. Tiziana zou gestopt hebben in Mealhada, ik 2km verder en bijgevolg was ik verbaasd toen ze ook hier de albergue binnenduikelde. Vanavond samen gaan eten stelde ze voor. Okee ! Ik zou graag eens hier of daar een cataplana willen proeven. Dat moet wel lukken, ik ga nu een pintje drinken zie ! Tot morgen dan maar weeral !

Haha, er duikelt hier juist een Nederlandse dame binnen. Ze komt uit Rijen, tussen Breda en Tilburg. Ellie is de naam. Ik ben blij dat ik nog eens Vlaams kan klappen. Allez, ik ben nog maar eens weg. 😉😉😉.

XII - 12K - Cernache - Coimbra

People take different roads seeking fulfillment and happiness
Just because the're not on your road does not mean they are lost

                                                                                                                                            Dalai Lama

Dat dinertje in restaurant O Policia konden we mooi op onze buik schrijven. Het was gesloten. Althans het restaurantgedeelte. De bar daarentegen die was open maar erg uitnodigend tot consumptie zag die ganse keet er niet uit. Heen en terug 2 km vergeefs energie verspeeld. Een pizzatentje in het dorp kon eveneens dienst doen. Beetje spraakverwarring bij het vragen naar een eetgelegenheid in het dorp maar dat ben ik ondertussen al gewoon. Het is erbarmelijk gesteld met de talenkennis van het gros der Portugezen. Met moeite 10 woorden Engels. Na een paar keer over en weer gelopen te hebben hebben we dan toch in die pizzeria iets kunnen versieren. Een pizza is geen vergif en we hebben toch iets kunnen eten. Part of the camino ! Niet klagen en dankbaar zijn dat je iets hebt kunnen verhapschansen is het motto.

Rond 8 uur ben ik vertrokken deze morgen. Veel diende er niet gestapt te worden. Ik kijk eens even op m’n kilometerteller : 12 km, 13 km met de verloren gelopen kilometers erbij. De weg kwa omgeving en aard zowat het zelfde als gisteren. Verharde aardewegen en afwisselend bossen en akkers. Wel gesausd met een paar venijnige klimpartijtjes. Echte kuitenbijters .... Ook weeral bijna aangevallen geweest door een hond. Gene grote, die kwam ineens van achter een bocht uitgevlogen. Ik kon nog juist mijn wandelstokken 'En Position' brengen. Niks gebeurd, alleen veel lawaai.

Dat ik vandaag een grote stad binnenloop zorgt dus voor wat afwisseling. Echt heel op het gemakske gestapt. Om 12 uur was ik al in Coimbra, de universiteitshoofdstad van Portugal. Coimbra was vroeger in de middeleeuwen zelfs Portugal’s hoofdstad. Zowat van het jaar 1145 tot 1255. Het is een compacte stad met toch wel 100.000 inwoners. Door haar compactheid liggen alle bezienswaardigheden niet verspreid en kan je veel verkennen. Ik was dus ruim op tijd om er eens rond te lopen, wat ook m'n intentie was.

De pelgrimsherberg was nog niet open, daar moest ik tot 14 uur wachten, geen vriendelijk onthaal en bovendien lag die een heel stuk voor de oude stad. Nog voor de Ponte de Sante Clara die je over de Rio Mondego naar de historische stad brengt. Dat betekende een heel stuk teruglopen wilde ik een stadsbezoekje maken. Ik had al afscheid genomen van Tiziana aan die pelgrimsherberg maar ik moest het nog eens overdoen. Ik op zoek naar een ander bed en zij naar haar op voorhand geboekte Air B&B. Hostals genoeg in de stad. In het centrum heb ik er eentje gevonden in een ruig steegje. Het zag er helemaal geen Hostal uit maar eerder een rommelig antiquairzaakje. Het adres waarover ik beschikte was een dispatchingstekje van waaruit je naar een overnachtingplaatsje ergens in de stad werd geloodst. 'The cheapest room please !', zei ik met de nodige flair, niet om indruk te maken of streken te verkopen maar eerder om te kennen te geven dat gemarchandeer niet op mijn appreciatie zou kunnen rekenen ! 15€, 't was rap geregeld en van zijn gezicht kon ik aflezen dat hij aan mij niet veel ging verdienen. Komaan zeg, als je slaapt in een Louis XV bed met veel tierlantijntjes of op een brits, met je ogen toe zie je toch niks van de luxe. 't Moet wel proper zijn. In afwachting van de check in, om 15u, mocht ik toch m’n rugzak daar achterlaten. Voilà, geregeld.

Ik heb dan naar een hapje gezocht en een stukje gewandeld tot het Parque Dr. Manuel Braba waar ik nu op een bankje in de schaduw van een rij elzen lig te tokkelen op m'n tablet. Een paar blikjes guarana, dat is Braziliaanse Red Bull, en een torentje Oreo's binnen handbereik. Maar ik ga nog een stukje op verkenning zie. M'n oreokes zijn wijlen.

Ik ben helemaal naar het hoogste punt van de stad geklauterd. Daar waar de universiteitscampussen zich bevinden. Prachtige, adembenemende oude gebouwen die status uitstralen. De studenten helemaal in het zwart met een zwarte cape tot op de grond. Die universiteitsuniformen zorgen voor het klasse-accentje in het straatbeeld. Statige barokke standbeelden houden je met hun stenen blik in 't oog. Je voelt dat dit een oord is waar energie rondzweeft en waar je kunt proeven van een mystieke atmosfeer. Ik heb er wat fotokes getrokken. Ik was er erg van onder de indruk. Ik heb geen spijt dat ik daarvoor een zeer steile klim moest ondernemen.

Tijd om naar het antikwariaat te gaan voor m'n bed. De deur was gesloten, ik moest bellen. 5 minuutjes later kwam er al iemand aan. Ik werd voorgesteld aan Sandra, die even later binnenwaaide. Ik mocht haar volgen en ik ben weeral met m'n gat in de boter gevallen. Een kamer met 4 bedden momenteel nog voor mij alleen. En in het midden van het historisch centrum nog wel ! Ik heb al gedoucht, en ben klaar om de stad terug in te trekken voor een hap. Door m'n vensterraam zie ik dat ze wat verderop op het pleintje hiervoor een podium aan het opstellen zijn. 't Kan nog gezellig worden vandaag.

Ik hou het wel in de gaten en breng verslag. Morgen trek ik naar Sernadello, er komen terug wat kilometers om de hoek kijken.