Let als je naar een doel reist goed op de weg.
Want de weg verrijkt ons terwijl we hem bewandelen.
Paul Coelho
Want de weg verrijkt ons terwijl we hem bewandelen.
Paul Coelho
Hoe die witte nonnekes hun kostuum proper kunnen houden, wel, het is me een raadsel. Ze werken in die albergue en sjouwen met vuilbakken, bedden, afwas en dit allemaal in hun hagelwit kleed …. Geen vlekje nog stofje te bespeuren. Het onbevlekte kent schijnbaar geen grenzen.
Het regende bij vertrek en onderweg moest ik enkele wolkbreuken incasseren. Naar het resultaat hoef je dan ook niet te raden. Kletsnat tot op de graat was ik.
Ik hoefde me niet te haasten, halfnegen was het wanneer ik vertrok. Tijd genoeg. Zoals gewoonlijk was ik bij de laatsten om te vertrekken.
In de westelijke hemisfeer maakte een inktzwarte hemel het decor uit. Dat zorgde al voor een vrij correcte inschatting van de klimatologische verwachtingen. Ik was dan ook blij om de oceaan te zien eens buiten Redondelo. Dat zorgde voor wat afwisseling in de landschappen. Jammer van die vieze lucht want bij mooi weer moet het zicht op de baai van Redondelo adembenemend zijn.
Kijk, daar kwam Greet aangestesseld. Haar heb ik ondertussen al 3 keer goodbye en farewell gekissed. Door het lot zijn we verbonden merkte ze op. Leuk, ik had weeral wat klap. Greet spreekt een aardig mondje Spaans en dat vergemakkelijkt de communicatie met de autochtone bevolking hier op het Iberisch schiereiland. Ze heeft een deadline te halen in SdC en die had ze in haar wandelschema iets verkeerdelijk ingeschat. Op 28 april moet ze aankomen om tijdig haar zoon zijn verjaardag te kunnen vieren Dat maakt dat ze stukjes met het openbaar vervoer moet doen om die deadline te halen. Toch wil ze zoveel mogelijk stappen. Dat lukt haar wel. Jammer dat ze pijn in haar scheenbeen kreeg. Iets trager lopen verlichtte de pijn. Mee met haar vertragen zou misschien een te laat aankomen en een completo opleveren in de herberg dus maande Greet me aan om door te stappen. Tot ziens Greet ! Misschien nog ergens onderweg ?
In Spanje zorgen de beheerderds van het Santiagopad dat er alternatieven geboden worden wanneer het oorspronkelijke pad door een industriezone loopt. Er wordt dan een route complimentario voorgesteld. Die loopt dan door een mooier stukje natuur. Deze keer kreeg ik er toch wat spijt van om deze keuze gemaakt te hebben. Slijk en modder, glijpartijen, dat werd zo vlug mogelijk de eerste de beste vluchtweg opzoeken om die slijkboel te verlaten. Ondertussen was het beginnen te bliksemen en om een naderende wolkbreuk voor te zijn dook ik een overvolle kroeg binnen. Een koffieke zou smaken na al die slijk en regenperikelen. Een oudere dame nodig me aan haar tafeltje uit waar ze dineerde. Ze had de respectabele leeftijd van 75 zomers en liep haar, ze was ondertussen de tel kwijt, haar zoveelste camino. Lydia heette ze en kwam uit Ierland. We raakten aan de praat. Gaande van de brexit die haar angst inboezemde tot de arrogantie van de doorsnee oudere Brit die in deze materie nog altijd het adagio "Rule Brittania, Britannia rules the waves !" hoog in zijn Union Jack vaandel wil voeren.
Wat meer was, was dat Lydia in Santiago voor 14 dagen vrijwillig in het bureau ging werken waar de Compostelas worden uitgedeeld. Ik ga samen met Els zorgen dat we bij haar terecht kunnen voor onzen diplom. Lydia, weeral zo een mens om nooit meer te vergeten.
Zojuist ben ik lekker gaan eten met Jana, dat plezant Tjechisch dametje. 12 euro voor 6 dikke pulpokroketten, een tong met frietjes en een nagerecht. Nog goed gelachen met den Hugo en de Ronny die een wandeluitstap in Oudenaarde hadden en waarmee ik een videocall voerde vanuit ons restaurant. Leuk gezelschap die Jana. De Mirek, die Tjechische boy die ik enkele dagen aan haar voorstelde en waarmee ze even optrok had ze de laan uitgestuurd. Het klikte niet zei ze. Ik heb zo m'n vermoedens waarom.
Els zit al aan het Cruz de Ferro met haar fiets. Er lag sneeuw zo te zien op de foto die ze me toestuurde. Ja ze gaat er een gat van door. Tigerwoman.
En ja, het gaat crescendo met deze caminho Potugués. Nog 3 etappes te gaan en het caminoliedje is weeral uitgezongen. Lynn vertelde me dat er geen swingende botafumeiro zal te zien zijn in de kathedraal. Ze zijn de kathedraal aan het restaureren en de missen worden tijdterwijl in de zijbeuken opgedragen. Jammer voor de mensen voor wie het hun eerste camino is. Die botafumeiro zien zwaaien is wel een wezenlijk onderdeel van de camino.
Lynn zit ondertussen al terug in Tampa Miami bij haar familie. Dit mag je best een bewogen week van internationale intermezzo's noemen. Zalig, ik ga stoppen nu. Ik ben buiten adem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten