De paradox van de reis van de held is de opperste synchroniciteit :
Je vindt pas iets als je er niet meer naar zoekt.
David Richo
Je vindt pas iets als je er niet meer naar zoekt.
David Richo
Weeral een
dag verder. Vandaag werd het een harde dobber. 35 paaltjes op overwegend
hobbelende kasseien. Ik heb al op betere paadjes gelopen maar ik moet toegeven
dat het landschap veel goed maakt. Ik waan me hier soms in Toscane. Mooie
vergezichten maar vooral het feit dat we in de lente zitten maakt dat er vele
bloemen in de bloei staan en dat is leuk. Vroeg opgestaan omdat ’n roommates
Gianini, de Italiaan en Guillomé de Portugees vroeg wilden vertrekken. Die
Italiaan is er zo één van lawijt, ik wakker dan iedereen wakker. Lichten aan,
in zak rommelen. Verdomme ik merk dat ik een ouwe zageman aan het worden ben.
Zoals reeds gezegd veel kasseien. Daar beginnen je voeten boven de 25km serieus
van te preutelen. Ook Lynn begon op het laatst weer last van haar knie te
krijgen. Toffe stapmaat. Veel gebabbeld met haar en het is aangenaam vast te
stellen dat je stap-, op dat moment ook gespreksmaat een breed interesseveld
heeft. Dat ze in België met de duiven spelen, dat er ook witte porto bestaat dat een cactus vijgen heeft, dat de benaming French fries een culinaire
aanfluiting van ons culinair erfgoed is, dat een ezel een kruis op zijn rug
heeft … veel gepraat en geblaat maar als je wat klap hebt gaan de kilometers
vlugger onder je voeten door. Lynn bracht me alle knepen van het flight
attendant vak bij. Straf, je kan geen land opnoemen of ze is er geweest. Tenzij
Rusland maar daar wil ze niet komen.
Eigenlijk
was het een vrij rustige dag geweest. Erg mooi weer en 24°C. Morgen iets koeler
en Els meldde me dat het zelfs zou gaan sneeuwen daar waar ze zit. Ze fietst
dan ook op een hoogte. Ik heb er wat medelijden mee want het het is een berezwaar
parcours. Overnachten in een bezemkot of tussen de daklozen. Chapeau hiervoor. Heel
haar veloke zit onder de zwarte modder en ze kan met moeite haar versnellingen
schakelen. En nog maar eens platgereden, ik zou de moed opgeven hoor. Part of
de camino. Ze ligt, zo schreef ze, ondanks alles al een dag voor op schema.
Ik ben juist
terug uit het stadje. Barcelos is een heel tof sfeëriek stadje. Ik ben een
Italiaan gaan eten. 10€ voor een complete menu met een pint bier van een halve
liter. Heel het restaurant zat vol met jonge koppels en hun kroost. Hier in de
albergue wordt er achteraan op het koereke feest gevierd tussen de pelgrims. Het
is 10u en ze zijn al behoorlijk aangeschoten, wat wil je als je maar 2€ voor een fles wijn moet neerleggen. Ik hoop
dat ze me straks niet wakker maken want
ik kruip er in. Vrij platte dag dus maar toch weeral verrijkend door de
aanwezigheid van mijn walking buddy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten