Wandelen is de haast uit je hoofd halen
En kijken wat er overblijft
En kijken wat er overblijft
Vandaag ben ik de Spaans - Portugese grens overgestoken en daarmee ben ik, althans volgens mijn indruk, gearriveerd in de mooiste regio van heel het Iberisch Schiereiland en reken daar maar ineens haar overzeese eilanden bij. Ik sta in Galicië
Rubiaes, de laatste horde in Portugal werd genomen. De herberg zat er stampvol, waar ze uitkwamen, de riolen denk ik maar dat heb ik gisteren al vermeld. De pelgrims lagen er opgestapeld zoals sardienen in een blik. Dat doet me aan iets denken. Daar in Ponte de Lima was er ook zo een sardienenwinkel zoals in Coimbra. Sardientjes in een flasjie dozeke : 7 euro. Een Japanese koi van die afmeting is goedkoper. Met Greet, dat madammeke uit Antwerpen, heb ik in de bar nog iets gedronken bij een gezellig praatje. Ze zit in een wandelclubje, schampavie genaamd. Dat verklaart meteen die snelheid.
Deze morgen was er weer zo een oelewapper die het nodig vond om zijn wekker om halfzes te laten aflopen. Meteen begon hij een luidruchtig gesprek in het Italiaans met een kamergenoot. Ik snap het niet. Manieren, wat is dat ? Het werd een kort tripje, amper 20km. Ik miste iets onderweg. Zondag en maandag, de paasdagen werd er voortdurend overdag vuurwerk afgestoken. Dat vrolijkte wel het stappen op maar geregeld werd het in de ravijnen afgestoken en dat gaf daar knallen van jewelste. Ik verschoot me regelmatig een bult. Opgestaan deze morgen met regen en met een blik naar de hemel te richten kon ik opmaken dat dit de hele dag zou duren. Ik had nog gelijk ook. Heel eigenaardig, gewoonlijk zie je aan zo’n albergue geen auto’s staan. Nu het pijpestelen regende zag je weer veel koffers open en dicht klappen aan de herberg. Rugzak erin en weg. Met de regen zou het te ver lopen zijn naar de weggemoffelde auto. Touregrinos met andere woorden zijn weer present. In het pelgrimsgezelschap loopt een Tjechisch meisje mee. Dat joenk lacht een hele dag. Samen met een meisje uit Namibië lopen ze de camino. Aan het eerste barreke ben ik gestopt voor een koffietje. Ze stonden buiten en naast hen stond een rosse Ier. Ze wilde weten hoe ik heette. ‘Jan’ zei ik, ik verwachtte me niet aan zo ‘n vraag en probeerde me m’n naam te herinneren. Ze schoot daar in een lach, ik vreesde even voor reanimatie. Die Ier heette John, die Namibische Janna, en zijzelf Jana. En ikke Jan. Daar kon ze niet van over. Allemaal Jannen. Tof kind, Janna mocht niet in de albergue binnen met een kopie van haar paspoort. Jana wel en zo heb ik ook weeral wat klap gehad. Toeval wil dat 5 minuten later een jonge Tjech binnenviel. Ik kon al direct beginnen te koppelen. Zo we zitten nu in Spanje. Hablar Espanol. De albergue is van de Xunta, daar heerst altijd wel wat discipline, wat overigens wel mag. ‘s avonds om 10u binnen en ‘s morgens om 8u vlieg je op straat. Mn klok heb ik al 1u vooruitgezet. Dat scheelt met Portugal. Mijn kleren hangen te drogen. Ik heb een draad over de gasradiator gespanen en er wat nat goed aan gehangen. Ik dacht geluk te hebben met een radiator naast mn bed maar nu hebben er al een paar gasten hun stapschoenen er op geparkeerd. Ik heb zo een flauw idee dat er bij zijn waar de eigenaar wat last van zweetvoeten heeft. Je ziet, elk voordeel heeft öok haar schaduwkanten. Ik hoop dat hun sloefen niet in brand schieten. Als de droogkast vrij komt gooi ik mijn goed daar in. Sebiet gaan eten zie en vroeg gaan slapen. Het wordt morgen een zware van tegen de 35 paaltjes tot in Redondela. Greet stapt ook mee tot in Porino vanwaar ze tot in Redondela met de bus rijdt. Het is wat te zwaar voor haar.
De fotokes Rubiaes - Tui
https://photos.app.goo.gl/nfsiri6hcuzbYT6j6Rubiaes, de laatste horde in Portugal werd genomen. De herberg zat er stampvol, waar ze uitkwamen, de riolen denk ik maar dat heb ik gisteren al vermeld. De pelgrims lagen er opgestapeld zoals sardienen in een blik. Dat doet me aan iets denken. Daar in Ponte de Lima was er ook zo een sardienenwinkel zoals in Coimbra. Sardientjes in een flasjie dozeke : 7 euro. Een Japanese koi van die afmeting is goedkoper. Met Greet, dat madammeke uit Antwerpen, heb ik in de bar nog iets gedronken bij een gezellig praatje. Ze zit in een wandelclubje, schampavie genaamd. Dat verklaart meteen die snelheid.
Deze morgen was er weer zo een oelewapper die het nodig vond om zijn wekker om halfzes te laten aflopen. Meteen begon hij een luidruchtig gesprek in het Italiaans met een kamergenoot. Ik snap het niet. Manieren, wat is dat ? Het werd een kort tripje, amper 20km. Ik miste iets onderweg. Zondag en maandag, de paasdagen werd er voortdurend overdag vuurwerk afgestoken. Dat vrolijkte wel het stappen op maar geregeld werd het in de ravijnen afgestoken en dat gaf daar knallen van jewelste. Ik verschoot me regelmatig een bult. Opgestaan deze morgen met regen en met een blik naar de hemel te richten kon ik opmaken dat dit de hele dag zou duren. Ik had nog gelijk ook. Heel eigenaardig, gewoonlijk zie je aan zo’n albergue geen auto’s staan. Nu het pijpestelen regende zag je weer veel koffers open en dicht klappen aan de herberg. Rugzak erin en weg. Met de regen zou het te ver lopen zijn naar de weggemoffelde auto. Touregrinos met andere woorden zijn weer present. In het pelgrimsgezelschap loopt een Tjechisch meisje mee. Dat joenk lacht een hele dag. Samen met een meisje uit Namibië lopen ze de camino. Aan het eerste barreke ben ik gestopt voor een koffietje. Ze stonden buiten en naast hen stond een rosse Ier. Ze wilde weten hoe ik heette. ‘Jan’ zei ik, ik verwachtte me niet aan zo ‘n vraag en probeerde me m’n naam te herinneren. Ze schoot daar in een lach, ik vreesde even voor reanimatie. Die Ier heette John, die Namibische Janna, en zijzelf Jana. En ikke Jan. Daar kon ze niet van over. Allemaal Jannen. Tof kind, Janna mocht niet in de albergue binnen met een kopie van haar paspoort. Jana wel en zo heb ik ook weeral wat klap gehad. Toeval wil dat 5 minuten later een jonge Tjech binnenviel. Ik kon al direct beginnen te koppelen. Zo we zitten nu in Spanje. Hablar Espanol. De albergue is van de Xunta, daar heerst altijd wel wat discipline, wat overigens wel mag. ‘s avonds om 10u binnen en ‘s morgens om 8u vlieg je op straat. Mn klok heb ik al 1u vooruitgezet. Dat scheelt met Portugal. Mijn kleren hangen te drogen. Ik heb een draad over de gasradiator gespanen en er wat nat goed aan gehangen. Ik dacht geluk te hebben met een radiator naast mn bed maar nu hebben er al een paar gasten hun stapschoenen er op geparkeerd. Ik heb zo een flauw idee dat er bij zijn waar de eigenaar wat last van zweetvoeten heeft. Je ziet, elk voordeel heeft öok haar schaduwkanten. Ik hoop dat hun sloefen niet in brand schieten. Als de droogkast vrij komt gooi ik mijn goed daar in. Sebiet gaan eten zie en vroeg gaan slapen. Het wordt morgen een zware van tegen de 35 paaltjes tot in Redondela. Greet stapt ook mee tot in Porino vanwaar ze tot in Redondela met de bus rijdt. Het is wat te zwaar voor haar.
De fotokes Rubiaes - Tui
😉😉😉.
1 opmerking:
Bienvenidos en España muchacho:)
Een reactie posten