XXI - 18k - Ponte de Lima - Rubiães

De natuur kent het grote geheim en glimlacht

                                                                                                                                            Victor Hugo 

Geslapen als een roos deze nacht. Wel lag er toen ik na het bloggen ging slapen een snurker te ronken waarvan ik dacht dat die me wakker zou snurken. Het was een Braziliaanse madam, zo bleek achteraf, die verantwoordelijk was voor die overflow aan decibels. Ik ben nogal vlug in slaap gevallen. Ik was dan ook erg moe van die gestapte afstand. Deze morgen dan was het afscheid nemen van mijne stapmaat Lynn. Altijd een beetje sterven dat fare well gezoen. Enkele uren later volgde er nog een whatsapp  berichtje waarop ze toastte met een glazeke vinho verde op het fijne weerzien. 

Om halfacht ben ik vertrokken, op het gemakske want het was maar een kort ritje. Nog geen 20 paaltjes . Warm en zwoel toen ik vertrok. Lynn op het balkon van de albergue, en ik, ik draaide met een laatste zwaai de hoek om.

Een koffieke drong zich op. Aan een forellenkwekerij kon dat gebeuren. 2 koffiekoeken erbij en de dag kon starten.

Ja ik was terug alleen en ik wilde eigenlijk niet anders. Ik bekloeg zelfs degenen die in groep stapten. Niet kunnen stoppen wanneer je wil, het onbestemde gevoel van ultrasociaal te moeten zijn, het onzichtbaar inschatten van anderen op je groepsfunctioneren, eventueel het opkroppen van frustraties. Nee, even niet, laat maar.

Hoe mottig en lelijk de stukken tussen Lissabon en Porto waren zo schoon worden ze nu. Alle bloemen die bloeien, overdonderende panoramas, kleuren, verzorgde bermen en beemden, landbouwterassen in een meetkundig kader tegen de heuvels geflankeerd. Echt knap. Watervalletjes en klaterende beekjes à volonté. Enig minpunt waren weer die kasseien waar je je voeten mee afpeigerd. Ach, dat wordt je ook gewoon. De klim naar het cruz dos Franceses was de moeite. Klauteren is beter verwoord. Het was een klim van ineens 400 meter omhoog. Dat zijn meer dan 3 Onzelievevrouwetorens opeen. Een paar keer ben ik toch moeten stoppen om uit te blazen. En evengoed rotsblokken en kasseien steil omhoog. De moeite !!!

Om 2 uur zat ik al in de herberg en die is nu helemaal vol geboekt. Ik verschiet ervan hoeveel volk er is. Je ziet er onderweg bijna geen en je komt aan in een herberg en die zit vol. Ze komen uit de riolen gekropen vermoed ik.

Het aanbod aan nationaliteiten is niet min. Brazilianen, Spanjolen, Italianen, Polen, Namibiërs en veel Hollanders. Toeval wil, gisteren liep er ons een madammeke voorbij. Nogal snel en dat viel op. Nu ligt dat madammeke, ze heet Greet, onderaan in m'n stapelbed. Bij wonder komt ze uit Antwerpen en ik ben de eerste Belg die ze tegenkomt.

Ik zit in een nette herberg met een snackbarretje ernaast. Seffens m'n avondeten daar gaan binnenspelen zie en vroeg naar bed. Morgen de Spaanse grens over naar Tui. Ik laat het hierbij, m'n fantazie laat het afweten.

https://photos.app.goo.gl/b3Dq2qKsBLAQ3y6V9