XXIII - 33k - Tui - Redondela

Er is slechts één weg naar geluk 
en dat is 
op te houden met je zorgen te maken over dingen 
dingen waar je geen invloed op hebt.
                                                                                                                                                Epictetus 

Zo, het begint plezant te worden op de camino. We vlogen om 8 uur buiten terwijl het buiten pijpenstelen lag te rekenen. Je mag doen wat je wil om droog proberen te blijven, het is niets gekort want zeiknat wordt je sowieso. Ik wilde vandaag graag alleen lopen onder die vieze grauwgrijze lucht. Dat is me gelukt tot aan de 1ste koffieshop, een kilometer of 6-7 verder. Een Engelsman, een islanddweller maw, sprak me aan. Eerder nogal op een invasieve manier wenste hij dat ik mee met hem zou samenlopen en opstappen. Sorry m8, I rather prefer to walk alone loog ik. Jana en Mirek uit de Tjech Republic waren zijn volgende slachtoffers. Later op de dag zou ik hen opnieuw tegen het lijf lopen.

Goed, ik kon alleen opstappen. Mijn goesting dus. Een goeie 2km verder sprak Thomas mij aan. Thomas uit Boston Massachussets. Hij was criminal investigator bij het ‘Justice  department’. Meer bepaald de witteboordcriminaliteit. Hij verdiende goed zijne kost maar zijn enthousiast exposé boeide me maar matig temeer omdat Trumpland weinig tegenwind krijgt van dat Justice Department. Ik sprong vlug een herberg binnen en was hem kwijt.

Iets later kreeg ik opnieuw gezelschap. Ditmaal was het Janna uit Namibië. Een beeld van een vrouw. Vertellen maar. Bij een stenen kruis hield ze halt en zette iets aan de voet van dat kruis. Ik kon het vanop een afstand niet goed zien wat het was. Dichterbijgekomen bleek het een speelgoed GI- Joeke te zijn. Bij navraag bleekt dat GI-Joe haar man was die 2 jaar geleden zelfmoord had gepleegd. Er zit een fotoke in mijn album van haar GI-Joe. Zij was kinesitherapeute en hij was chirurg. Geld met hopen en ongelukkig zijn, burnout en wanhoopsdaad. Stress en onze prestatiegerichte maatschappij wees Janna met de vinger. Nu werkt ze aan een boek waarin ze beschrijft hoe ze de mensen wil helpen om het niet zo ver te laten komen dat je vodden aanvangt.

In Porinho nam ik zowel van Janna als Greet, die onderweg ook nog aanpikte, afscheid.

En maar voortstappen in die zondvloed. Els deelt met haar fiets mee in het waterfestijn. Zij zit al in Astorga. De dag die ze had ingewonnen heeft ze moeten inleveren bij de fietsenmaker. De fit in haren band kwam steeds terug. Het velglint was de oorzaak. Even vermoedde ik paniek omdat ze nog maar 3 rustinnekes had. Voor 10 euro een lading rustinnen en lijm en 2 nieuwe binnenbanden. Nu is ze gerust. Lynn zal nu ergens boven de Atlantische oceaan zweven, zij vertrok vandaag vanuit Madrid naar huis.

Zo, vanuit Porinho ging het voortaan terug solo. Alle tijd om de schoonheid proberen te ontdekken in de mistflarden over de bergen en de angstaanjagende donkergrijze regenwolken die de hemel met mistroostigheid kleurde. Ik ben lang met dat ontdekken bezig geweest maar het resultaat was niettemin nihil. Gevolg van die regen … natte sokken en een sollicitatiepoging van een blein in wording. Morgen weet ik wellicht meer.

Lang ben ik niet alleen geweest. Met Jana en de Mirek ben ik tot in Redondela   gestapt. Het was laat na 33km onderweg te zijn. 3 albergues waren completo en bij een superschoon jong en lief nonneke van de witzustersclan konden we nog terecht. Beetje eten gekocht in de supermarkt en in de keuken klaargemaakt. Er kwam een Portugees bijzitten die wou koken. Glazeke wijn gepresenteerd en een babbeltje gedaan. Wat bleek ? Juan kende onze wereldfietser den Bas. Juan is wijnbouwer en Bas kon in Portugal bij hem terecht voor een slaapplaats. Jammer genoeg was die Juan niet thuis en heeft hij hem telefonisch verder geholpen. Wat is de wereld toch klein.  Ik ben moe, Fotokes met de link, let maar eens op de GI-Joe. Morgen geen 20k en ik zal de oceaan te zien krijgen. Op naar Pontevedra.

https://photos.app.goo.gl/TSWsHs6NcNy982oV6