Het Nederlandse Compostelagenootschap deed in december '18 een oproep aan haar leden om een bijdrage in te zenden dat in hun ledenblad zou gepubliceerd worden. Het betrof de vraag of buitenlandse ontmoetingen op een camino tot een vervolgverhaal hebben geleid na de tocht. Els heeft het verhaal van onze ontmoeting ingezonden. Tevens vroeg ze mij om ook een woordje neer te pennen. Dat heb ik dan ook graag gedaan.
Maar nu, samen met Els onderneem ik een CAT - een Camino Apart Together. Ik stap op de Caminho Portugués en zij fietst op de Camino del Sureste. We hopen zo elkaar in Santiago te mogen ontmoeten. Reuzedame ! Dat het moge lukken !
Maar nu, samen met Els onderneem ik een CAT - een Camino Apart Together. Ik stap op de Caminho Portugués en zij fietst op de Camino del Sureste. We hopen zo elkaar in Santiago te mogen ontmoeten. Reuzedame ! Dat het moge lukken !
Dit was de bijdrage van Els :
Tijdens het lopen van het Pieterpad in 1994 dacht ik: “Ik zou eigenlijk ook wel eens naar Santiago de Compostella willen lopen”, maar die wens stopte abrupt toen ik een tijdje erna een TV documentaire zag over Santiago de Compostella. Ik dacht toen: “Oh, nee. Wat een poppenkast. Dit ga ik niet doen ! In 2009 liep ik met mijn man en een vriend de “Haute Route Pyrenees”. Deze loopt dwars door de Pyreneeën van de Atlantische Oceaan tot aan de Middellandse zee. Hierbij kruis je de Camino Frances. Op dat moment voelde ik toch weer de behoefte om toch een keer naar Santiago de Compostela te gaan. Dan niet lopend, maar op de fiets.
Zo gezegd, zo gedaan. In 2012 zijn mijn man en ik per fiets vertrokken. We zouden tot aan St. Jean Pied de Port gaan om dan in 2014 weer verder te gaan. Iedereen maakt wel eens zo’n dag mee. De hele dag regen en geen draad meer droog toen we in Melle (Frankrijk) op de lege municipal camping aankwamen. Niemand te zien, nergens konden we droog en/of warm zitten, maar de werkende douche maakte al veel goed.
We hadden onze tent al opgezet toen er nog iemand als een verzopen kat kwam aanlopen. Het was Jan, een Vlaming die in Antwerpen was begonnen. Eigenlijk al vanaf het eerste moment hadden we het gezellig met elkaar en kwam het verschil tussen België en Nederland al aan bod.
Ik heb zelf heel wat ervaring met zware rugzak trekkings, maar Jan liet mij (onbewust) een nieuw handigheidje zien: Wat doe je met je natte sokken tijdens kamperen zonder comfort? Juist, je dampt ze droog in het pannetje waar je even daarvoor je eten in hebt gemaakt. Heel efficiënt.
Na een avond met elkaar, scheidden onze wegen weer. We hadden wel onze gegevens uitgewisseld, maar meestal verwatert een contact vrij rap en dus zo zou dit contact ook geen bestaansrecht hebben. Eénmaal in Baskenland aangekomen voelde ik weer een bepaalde energiestroom die ervoor zorgde dat ik helemaal niet wilde stoppen met fietsen. Rechts van me zag ik aan de horizon wat mensjes bergopwaarts lopen, voor me zag ik het bergmassief van de Pyreneeën met wederom het gevoel waarmee deze Camino begonnen is : “Er heerst hier een bepaalde aardstraling.” Maar helaas was St. Jean Pied de Port het eindpunt voor dat jaar.
Eénmaal thuis ben ik Jan wel blijven volgen op zijn blog. Jan kan prachtig schrijven en het was daarom ook een genot om het te lezen. Tevens was het ook heerlijk om nog enkele weken in de Camino sfeer te kunnen blijven. Sporadisch hadden we wat mail contact, meer niet. Maar steeds vaker kwamen er van die toevalligheden voor. Of zijn het geen toevalligheden? Ik zei eens: Ik ga Jan eens een mail sturen en de telefoon ging. Ik vertelde iemand over de ontmoeting met Jan en er kwam tegelijkertijd een sms binnen. Steeds als we bij elkaar kwamen regende het die dag. In 2014 hebben we onze Camino vervolgd, zoals was gepland. Van Jan hadden we een flesje wijwater meegekregen om over onze fietsen te sprenkelen als we onze fietstocht weer zouden aanvangen. Het was bewolkt, maar wel droog totdat het flesje wijwater over de fietsen werd verdeeld. Het begon wat te regenen, ik keek omhoog en ik riep: “Ja hoor, Jan is er weer.” We waren nog maar enkele meters weg toen we een wolkbreuk over ons heen kregen. Wederom (net als met de ontmoeting met Jan) was er geen draad meer droog. Het heeft verder die hele Camino niet meer geregend, maar de aanwezigheid van Jan was later voor mij duidelijk weer voelbaar op een 2 dagen lang, vlak traject waarbij wij steeds parallel aan het wandelparkoers fietsten. Alsof hij constant rond mij aanwezig was. ’s Avonds heb ik hem geschreven en toen bleef hij weer weg. Op het plein in Santiago heb ik hem wel gebeld dat we goed aangekomen waren. We zouden door 2 kennissen opgepikt worden om zo in 4 dagen tijd langs, alle hoogtepunten op de Camino terug naar huis te rijden. Heel toevallig (?) reden we ook door Melle. Dit merkten we op en zeiden dat we hier Jan 2 jaar daarvoor hadden ontmoet. En piepiep… een SMS kwam binnen. Het werd nu gewoon beangstigend. Er moet meer zijn tussen ons.
Na deze Camino de Frances is het contact nog intenser geworden. Er gaat geen week voorbij dat we elkaar niet appen (of skypen). Begin 2018 vroeg Jan of ik het leuk vond om mee te gaan naar een bijeenkomst van het Vlaams Genootschap in Antwerpen. Niet wetende, bleek het een Pelgrimsdienst te zijn waarbij alle Pelgrims, die dat jaar van plan waren te vertrekken, gezegend werden voor een Bon Camino. Jan ging de Camino Portugués lopen vanuit Lissabon en ik ging de Via de la Plata fietsen.
Na 5,5 jaar vriendschap zijn we nu samen gezegend. Wie had dat kunnen verzinnen? Helaas heeft Jan zijn Camino in Porto om medische reden met spoed moeten staken.
In April gaan we samen op CAM (Camino Apart Together). Jan vervolgt zijn pad weer vanaf Porto en ik fiets de Camino del Sureste. Hiervan is geen boekje geschreven, maar met heel veel hulp van Jan en dus ook heel veel dank aan Jan, heb ik nu een prachtig bestand voor op mijn GPS. We zullen tegelijkertijd in Santiago de Compostella aankomen en ons samen enkele dagen gaan vermaken in de omgeving.
En dit was mijn bijdrage :
Zaterdag 5 augustus 2012 was de dag van mijn ontmoeting met Els en Rien, haar man. Dat was in Melle - Frankrijk in de regio Nouvelle Aquitaine. Kort na het afscheid, op zondag 6, vertrouwde ik aan mijn blogpost deze woorden toe :
Vanmorgen dan afscheid genomen van Els en Rien. Zij reden naar de veerpont over de Gironde vandaag en zo verder naar de Spaanse grens. Fantastisch koppel ! Je kan je niet inbeelden wat voor verrijkende indrukken je opdoet tijdens zo’n voettocht. Na al die ellende met die regen was de afsluiter van de dag nog een kanjer.
Het was op dag 33 na m’n vertrek uit Antwerpen toen ik doorregend en doorweekt tegen de avond aan op een zigeunercamping aanbelandde. De apocalytische aanblik van deze camping sloot naadloos aan op een stapdag vol ellende en miserie. Op een stel fietsers na, gezeten aan een godverlaten receptie, was daar geen enkele toerist te bespeuren. Enkel ‘des Gitans - Gypsies’ wier blikken, doen en laten niet al te geruststellend op me overkwamen. Wellicht was dit wel een onterechte inschatting. Een ‘Bonjour’ aan dat stel fietsers werd onder verwonderende en keurende blikken met dezelfde woorden beantwoord. Ik moet er met de allures van een drenkeling niet uitgezien hebben. Maar hoorde ik daar niet dat er enkele woorden in het Nederlands volgden ?
Na een dikke maand onderweg kon ik eindelijk nog eens mijn moedertaal spreken. Nederlands, de taal die we als Vlamingen samen met onze Noorderburen delen. Het werd een heel fijn samenzijn met dit Hollandse koppel. Verhalen werden opgedist en je voelde dat de interesse voor elkaars vertelsels wederzijds was. Het werd laat, erg laat zelfs. Het klikte gewoon en we moesten onszelf dwingen de tent op te zoeken om te gaan slapen . Te weinig rust wreekt zich immers ongenadig op een camino.
En net zoals ik voor deze kennismaking nog andere leuke mensen had ontmoet overviel me opnieuw de deemoed ‘s anderendaags ‘s morgens bij het afscheid nemen. Een zoveelste adieu en het uitwuiven met ‘Het gaat jullie goed !’. ‘Zie ik hen nog ooit weer ?’ is de vraag die onvermijdelijk opborrelt. Die kans was vrijwel onbestaande. Dus weeral opnieuw dat loslaten en er een plaatsje in je hart voor zoeken. Groot was dan ook m’n verbazing dat ik na enkele weken een aanmoedigende reactie kreeg van Els op m’n blogpost. Ik was in de wolken en daar kwam ik die dag niet meer af. Zalig zacht stappen was dat, ik herinner het me levendig. Er volgden nog enkele berichtjes die me geweldig plezierden maar met het laatste, en dit na 86 dagen pelgrimmeren en aankomst in SdC, schoot m’n gemoed helemaal vol.
Ik heb zelf heel wat ervaring met zware rugzak trekkings, maar Jan liet mij (onbewust) een nieuw handigheidje zien: Wat doe je met je natte sokken tijdens kamperen zonder comfort? Juist, je dampt ze droog in het pannetje waar je even daarvoor je eten in hebt gemaakt. Heel efficiënt.
Na een avond met elkaar, scheidden onze wegen weer. We hadden wel onze gegevens uitgewisseld, maar meestal verwatert een contact vrij rap en dus zo zou dit contact ook geen bestaansrecht hebben. Eénmaal in Baskenland aangekomen voelde ik weer een bepaalde energiestroom die ervoor zorgde dat ik helemaal niet wilde stoppen met fietsen. Rechts van me zag ik aan de horizon wat mensjes bergopwaarts lopen, voor me zag ik het bergmassief van de Pyreneeën met wederom het gevoel waarmee deze Camino begonnen is : “Er heerst hier een bepaalde aardstraling.” Maar helaas was St. Jean Pied de Port het eindpunt voor dat jaar.
Eénmaal thuis ben ik Jan wel blijven volgen op zijn blog. Jan kan prachtig schrijven en het was daarom ook een genot om het te lezen. Tevens was het ook heerlijk om nog enkele weken in de Camino sfeer te kunnen blijven. Sporadisch hadden we wat mail contact, meer niet. Maar steeds vaker kwamen er van die toevalligheden voor. Of zijn het geen toevalligheden? Ik zei eens: Ik ga Jan eens een mail sturen en de telefoon ging. Ik vertelde iemand over de ontmoeting met Jan en er kwam tegelijkertijd een sms binnen. Steeds als we bij elkaar kwamen regende het die dag. In 2014 hebben we onze Camino vervolgd, zoals was gepland. Van Jan hadden we een flesje wijwater meegekregen om over onze fietsen te sprenkelen als we onze fietstocht weer zouden aanvangen. Het was bewolkt, maar wel droog totdat het flesje wijwater over de fietsen werd verdeeld. Het begon wat te regenen, ik keek omhoog en ik riep: “Ja hoor, Jan is er weer.” We waren nog maar enkele meters weg toen we een wolkbreuk over ons heen kregen. Wederom (net als met de ontmoeting met Jan) was er geen draad meer droog. Het heeft verder die hele Camino niet meer geregend, maar de aanwezigheid van Jan was later voor mij duidelijk weer voelbaar op een 2 dagen lang, vlak traject waarbij wij steeds parallel aan het wandelparkoers fietsten. Alsof hij constant rond mij aanwezig was. ’s Avonds heb ik hem geschreven en toen bleef hij weer weg. Op het plein in Santiago heb ik hem wel gebeld dat we goed aangekomen waren. We zouden door 2 kennissen opgepikt worden om zo in 4 dagen tijd langs, alle hoogtepunten op de Camino terug naar huis te rijden. Heel toevallig (?) reden we ook door Melle. Dit merkten we op en zeiden dat we hier Jan 2 jaar daarvoor hadden ontmoet. En piepiep… een SMS kwam binnen. Het werd nu gewoon beangstigend. Er moet meer zijn tussen ons.
Na deze Camino de Frances is het contact nog intenser geworden. Er gaat geen week voorbij dat we elkaar niet appen (of skypen). Begin 2018 vroeg Jan of ik het leuk vond om mee te gaan naar een bijeenkomst van het Vlaams Genootschap in Antwerpen. Niet wetende, bleek het een Pelgrimsdienst te zijn waarbij alle Pelgrims, die dat jaar van plan waren te vertrekken, gezegend werden voor een Bon Camino. Jan ging de Camino Portugués lopen vanuit Lissabon en ik ging de Via de la Plata fietsen. Na 5,5 jaar vriendschap zijn we nu samen gezegend. Wie had dat kunnen verzinnen? Helaas heeft Jan zijn Camino in Porto om medische reden met spoed moeten staken.
In April gaan we samen op CAM (Camino Apart Together). Jan vervolgt zijn pad weer vanaf Porto en ik fiets de Camino del Sureste. Hiervan is geen boekje geschreven, maar met heel veel hulp van Jan en dus ook heel veel dank aan Jan, heb ik nu een prachtig bestand voor op mijn GPS. We zullen tegelijkertijd in Santiago de Compostella aankomen en ons samen enkele dagen gaan vermaken in de omgeving.
En dit was mijn bijdrage :
Zaterdag 5 augustus 2012 was de dag van mijn ontmoeting met Els en Rien, haar man. Dat was in Melle - Frankrijk in de regio Nouvelle Aquitaine. Kort na het afscheid, op zondag 6, vertrouwde ik aan mijn blogpost deze woorden toe :
Vanmorgen dan afscheid genomen van Els en Rien. Zij reden naar de veerpont over de Gironde vandaag en zo verder naar de Spaanse grens. Fantastisch koppel ! Je kan je niet inbeelden wat voor verrijkende indrukken je opdoet tijdens zo’n voettocht. Na al die ellende met die regen was de afsluiter van de dag nog een kanjer.
Het was op dag 33 na m’n vertrek uit Antwerpen toen ik doorregend en doorweekt tegen de avond aan op een zigeunercamping aanbelandde. De apocalytische aanblik van deze camping sloot naadloos aan op een stapdag vol ellende en miserie. Op een stel fietsers na, gezeten aan een godverlaten receptie, was daar geen enkele toerist te bespeuren. Enkel ‘des Gitans - Gypsies’ wier blikken, doen en laten niet al te geruststellend op me overkwamen. Wellicht was dit wel een onterechte inschatting. Een ‘Bonjour’ aan dat stel fietsers werd onder verwonderende en keurende blikken met dezelfde woorden beantwoord. Ik moet er met de allures van een drenkeling niet uitgezien hebben. Maar hoorde ik daar niet dat er enkele woorden in het Nederlands volgden ?
Na een dikke maand onderweg kon ik eindelijk nog eens mijn moedertaal spreken. Nederlands, de taal die we als Vlamingen samen met onze Noorderburen delen. Het werd een heel fijn samenzijn met dit Hollandse koppel. Verhalen werden opgedist en je voelde dat de interesse voor elkaars vertelsels wederzijds was. Het werd laat, erg laat zelfs. Het klikte gewoon en we moesten onszelf dwingen de tent op te zoeken om te gaan slapen . Te weinig rust wreekt zich immers ongenadig op een camino.
En net zoals ik voor deze kennismaking nog andere leuke mensen had ontmoet overviel me opnieuw de deemoed ‘s anderendaags ‘s morgens bij het afscheid nemen. Een zoveelste adieu en het uitwuiven met ‘Het gaat jullie goed !’. ‘Zie ik hen nog ooit weer ?’ is de vraag die onvermijdelijk opborrelt. Die kans was vrijwel onbestaande. Dus weeral opnieuw dat loslaten en er een plaatsje in je hart voor zoeken. Groot was dan ook m’n verbazing dat ik na enkele weken een aanmoedigende reactie kreeg van Els op m’n blogpost. Ik was in de wolken en daar kwam ik die dag niet meer af. Zalig zacht stappen was dat, ik herinner het me levendig. Er volgden nog enkele berichtjes die me geweldig plezierden maar met het laatste, en dit na 86 dagen pelgrimmeren en aankomst in SdC, schoot m’n gemoed helemaal vol.
Lieve, lieve, lieve Jan. KLASSE. Je trekt me in je emoties mee. Ik zie me daar alvast ook op het plein staan. Wellicht als fietser minder geëmotioneerd omdat ik van mening ben dat een fietser geen pelgrimganger kan zijn. Daar zie je te weinig voor af en de gedachten gaan niet diep genoeg om tot bezinning te komen. Daar gaat het allemaal te snel voor............... Maar OK lieve Jan, blijf nog lekker in de roes. Geniet vandaag intens van alles om je heen ..........Hele dikke knuffels en nog veel meer van Els en Rien, je hebt het verdiend.
Dit berichtje heeft geleid tot een onderlinge diepe vriendschap met Els. Een vriendschap in de ware zin van het woord, te vergelijken zoals deze tussen broer en zus. De toevalligheden die we samen reeds optekenden en waarover we ons samen verwonderden en nog steeds verwonderen maakten ons tot zielsverwanten, soulmates zoals we elkaar noemen. Ze stimuleren het verlangen de leefwereld van mekaar te leren kennen met alle respect voor de integriteit van mekaar. We zijn ondertussen nu 6 jaar verder en onderhouden onze treffens en uitstapjes. En al zijn we nog zo verschillend van cultuur en levensinvulling, er is iets in onze vriendschap dat bindt en boeit. Samen spreken we de woorden uit dat deze vriendschap nog moge verdiepen. Het valt moeilijk onder woorden te brengen maar het voelt zeer fijn aan. Ik beschouw deze vriendschap als een waardevol geschenk, een gift als het ware van de mooiste camino uit m’n leven. Een geschenk dat ik ten volle zal blijven koesteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten