Santiago rondjes draaien

Wat ik vergeten te melden ben is dat er elke dag 15 pelgrims mogen gaan eten in de Paradores. De 15 eerstaangekomen vallen in de prijzen. Als je 3 keer Santiago hebt gelopen en je komt bij de 15 eerste aan mag je er zelfs overnachten. Voor zowel Els als ik was dit de 3de keer. Gisteren hebben we deze geste verzilverd en zijn we languit in dit superdeluxe hotel gaan overnachten. Massage, bubbelbaden, somptueuze diners met sjampieter, oesters (jawel Ostendaises) en kaviaar (beluga, de duurste die er is). Zelfs een major domus werd ons toegewezen om ons te bedienen op onze wenken. Dit even terzijde vermeld als weetje voor m'n stapvrienden. We hebben genoten van dit rijkeluisleventje. Eigenlijk ben ik een beetje beschaamd om hierin als pelgrim zijnde te hebben toegestemd. Soit, voor éne keer ...

Ons dagprogramma werd dan weer eerder sober aangevat.  Een bezoekje aan het Seminar Menor waar er zo een 2 à 300 pelgrims geherbergd worden was het eerste punt. Een gigantisch gebouw is het met een uitgebreide infrastructuur. Grote slaapzalen, aparte kamertjes, eetzalen en zelfs een supermarktje. Daarna diende de planning op punt gesteld voor Els haar terugkeer in functie van hoogtemeters, afstand en slaapplaats. Daar kruipt wat rekenwerk in. Zeker de klim naar het Cruz de Ferro op het hoogste punt van de Frances vzn 1400m houdt een gestage klim van 13km in aan 10 % stijgingspercentage.  Als ervaren fietster weet ze dat ze fysiologisch zout zal moeten innemen om niet te bezwijken. Het is een heel rekenwerk om de zware stukken op het juiste tijdstip in te schatten en te plannen. Maar dat lukt wel voor een tijger.

Beetje vreemd voor in Spanje te zitten en daarbij voor de 2de keer een Turk binnen te wippen om te gaan eten. Maar het eten is goed en prijselijk.

Ook de kathedraal zelf werd bezocht. Restauraties aan de middenbeuk laten niet toe dat er missen worden opgedragen.  De botafumeiro staat dus met andere woorden even aan den dop.

Verder nog wat rondgewandeld in het historisch centrum, de kaartjes en postzegels, een drankje enz… je kent dat wel. Als dagafsluiter werf het een pizza bij een Italiaan. Tijdens dit dineetje kwam er nog een Hollands koppel aangewaaid, die waren met hun zeilboot ergens in de geburen aangemeerd en brachten een stadsbezoekje. Morgen zoeken we de grootste vissershaven van Europa te bezoeken dus vroegen we of ze niet per ongeluk naar Vigo zeilden ? Nee, dat kon niet. Bovendien, duidelijk aanvoelbaar, de elitaire latten lagen verre van gelijk in dit gezelschap.  Even later kwamen er nog 2 dames uit Groningen iets drinken aan onze tafel. Die hadden de Portuguès gelopen. Sympathieker dit keer want nu lagen die latten toch iets gelijker. Maar jeetje, wat is dat toch een leuk taaltje van die Belgen. Ik alleen dus tussen 5 Nederlanders. Alles went echter 😊.

Tot hier, morgen naar Vigo en met de Spaanschen IJzeren Weg. Ik fenk dat ik morgen vis zal eten.

https://photos.app.goo.gl/wEZsm8LLDCsNbmtu5

Sightseeing in A Coruña met Els

Oh wat een rustige dag vandaag. Opstaan en recht over het hostal een dikke koffiekoek gaan halen. Rustig doorwandelen, hooguit 50m, en je vervolgens laten bedienen met een café con leche. Naast de deur de wasserij binnenwippen en een wasje doen. Geslaagde morgen.

Op aanraden van Cristiana, de Portugese stapmate, was het de moeite om even naar A Coruña te sporen. Ik en Els, op het gemakske naar de statie en de trein op. Rond 1u stonden we in A Coruña, startpunt van de camino Ingles na een bootafreis vanuit Wales UK. Deze stad telt 400000 inwoners en heeft zich voornamelijk gefocust op de visserij en visnijverheid. Ik verwachtte me niet aan zo'n drukte in deze kuststad. Als voetganger kom je er nauwelijks vooruit wegens het drukke verkeer en de ontelbare verkeerslichten. Het werd dus een dag van sightseeing. Prachtige kustlijn trouwens.

Bij Alibaba, een kebabkeet, zijn we een Turk gaan eten. Voor weinig geld krijg je toch veel eten op je bord.

De kostprijs voor de treinreis 2 personen heen en terug : 22€. De afstand SdC - A Coruna ruwweg geschat Brussel - Oostende. Daar betaal je in B 80€ voor.

Ik laat het hierbij. Een mooie dag is weeral wijlen. Maar er komen er nog.

https://photos.app.goo.gl/d7EJunaMegyMh8Rq9

XXVII - 25k - Padron - Santiago de Compostela

Op het pad der vriendschap bloeien de mooiste bloemen
Ze dragen de namen
verdraagzaamheid, vertrouwen, eerlijkheid  en hulpvaardigheid
                                                                                                                                       

De buit is binnen. Ttz, ik heb mijn Compostela op zak. Seffens meer. Vroeg op deze morgen om de laatste 28 paaltjes te stappen. Om halfacht was ik al ribbedebie. De avond tevoren ben ik nog even naar de foor (kermis) in de stad geweest. Ik denk dat het er jaarmarkt was geweest. Iedereen op z'n paasbest waarbij de kleine meisjes in de mooiste jurkjes rondliepen. Met kant, lintjes en kleurrijk borduursel afgezet paradeerden ze op de straat. M'n stapmaat de Ronny zou ongetwijfeld aan een zuurstoffles  moeten hangen na een bezoekje aan deze kermis. Op barbecues van indrukwekkende afmetingen die opgesteld stonden zoals treinwagons lagen al even indrukwekkende hompen vlees, ribben, hele kippen en nog ander braadvlees. In gigantische kookpotten stond de bouillon te pruttelen voor de pulpo. Die pulpo is toch een streekprodukt dat je niet uit de weg mag gaan wanneer je Galicia bezoekt. Eens terug in de herberg, je moet om 22u binnen zijn of je kan buiten slapen, ben ik gaan slapen. Een Duitser in het bed naast me was serieuze eiken aan het doorzagen. Ja die was al in een diepe slaap. Normaal zou je je hieraan kunnen ergeren maar ik kon die mens niks kwalijk nemen. Hij was op tocht met een tiental delinkwente jongeren. Hij betaalde alles uit zijn eigen portemonnee voor die kinderen. Hoedje af, ik zou dit niet aandurven.  Dat hoedje moet je soms meer afdoen op een camino. Vanmorgen nog toen ik Padron uitliep kwam ik een vader tegen die pelgrimmeerde met z'n dochter. Ik schatte ze vooraan in de 20. Dat meisje leed aan de neurologische St. Jansziekte, in de volksmond beweegt de lijder hieraan zich al dansend met de Sint Vitusdans. Onbedwingbaar zich al dansend voortbewegen. Haar wandelstokken hielpen haar stappen een beetje onder controle te houden. Zwalpend en wiegend en schuddend stapte ze voort ocharme. Hoedje dus ook af.

Het stappen ging erg goed vooruit. Wat muziek van de Ipod en dan vliegen de kilometers voorbij. Onderweg ben ik een ravitaiseringspost tegengekomen. Ik waande me even in de Ronde van Frankrijk. Uitgestald op de stoep stonden er bananen, wat koekjes en waterflessen. Dat weet ik dan ook weeral, deze bevoorrading zit mee in het arrangement van georganiseerd pelgrimmeren.

Els arriveerde rond 12u op het plein voor de katedraal. Ik had nog 10km te stappen. Ik had zelf nog geen rust genomen, zo vlug ging dit vooruit vandaag. Ik was precies een prijsduif vliegend op weduwschap en op de halve fond om m'n pelgrimsvriendin Els weer te zien. Santiago de Compostela ligt op een berg dus de laatste kilometers waren bergop. Ik ben er geraakt. Els stond in het midden van de plein en klokslag 2 uur konden we elkaar met een innige omhelzing feliciteren. De emotie laaide even bij me op. De Camino Apart Together was een feit. We gingen samen even naar de huiskamer der Lage Landen. Een ontmoetingsplek voor pelgrims die hun camino voltooid hebben. Het is een dubbelinitiatief van het Nederlands en Vlaams Genootschap. Een lieve Nederrlandse vrijwilligster bood ons koffie met een koekske aan. Erg sympathiek. Op de pelgrimszegen in februari werd de werking van deze huiskamer toegelicht. Knap werk van die vrijwilligers. Hoedje af weeral.

Samen met Els zijn we dan een uurtje gaan aanschuiven voor onze Compostela, lees diploma. Je kan nu ook een mooi attestje laten opstellen met startpunt en afgelegde afstand. 3€ wordt er voor gevraagd. Het mijne was vlug gemaakt maar Els die uit Alicante was vertrokken had meer moeite om de opstelster de geografische ligging van Alicante diets te maken. Het leek erop dat ze begrepen had dat Els met haar Fiets op de maan was vertrokken. Bovendien had ze haar  fietshelm nog op maar de opstelster, nog meer van streek, vroeg of ze te voet had gepelgrimmeerd.

Na een frisse pint hebben we het hostal opgezicht. Els haar fiets heeft zelfs een aparte kamer gekregen hier in het hostal. Nu nog iets zoeken om te eten seffens, een snackje of zo en daarna misschien eens de graad van euforie gaan peilen op het kathedraalplein. Tot een volgende….

https://photos.app.goo.gl/XBMXafJ6uC9y8cET6