We zijn weeral een week verder zie. Morgen ga ik al op oogonderzoek. De genezing verloopt naar m'n aanvoelen goed. Morgen weet ik meer .... Ik laat het wel weten moest het je interesseren.
In Porto gestrand ! Laat mij het een grote noodzakelijke tussenstop noemen. Zodra ik duidelijkheid heb over de mogelijkheden, ook een beetje het weerverloop afwegen, kan ik opnieuw beginnen plannen om het stukje Porto - SdC verder uit te stappen. Ik hou niet van half gedaan werk. En ondertussen stappen de Marc en Michel, mijn stapmaten van het thuisfront, de pannen van het dak op de Caminho da Costa tussen Porto en SdC. De kustroute. Jammer, het is anders gelopen dan ik gewild heb, ik had hen graag getroffen in Redondela een 150km voorbij Porto. Uit hun berichtgeving kan ik afleiden dat ze het opperbest stellen. Stilletjesaan raken ze ook vertrouwd met het reilen en zeilen van een pelgrim in een nagelnieuw universum van albergues, ontmoetingen, soberheid, het loslaten, en dit alles met het 'Ultreia' in gedachten.
Ook Charlotje stapt flink door, zij koos voor de Caminho Central, de oudst gekende route, en is al lang de Portugees - Spaanse grens gepasseerd. Deze route zou ik ook gelopen hebben, enkel en alleen al voor de vibes, en hiervoor zal ik dus terug de draad moeten opnemen. Komt nog wel !
Buiten de zorgen om mijn oog ging ook mijn bezorgdheid naar Charlotte uit, een achternichtje, kleindochter van m'n oudste zus en haar man. Eerst haar tegenslag met een reisje naar Griekenland dat in het water viel, en nu dan die Caminho die niet zou verlopen zoals gepland leek. Bezorgdheid mijnentwege omdat ze nu alleen moest lopen. Tja, ik weet het ook wel, je loopt nooit alleen en er is een hoge mate van sociale controle, zeker op de drukker bezochte caminoroutes. maar toch. Dit oordeel heb je bij vraag van derden onmiddelijk klaar maar als het een blaadje uit je eigen stamboom betreft, awel ik geef toe dat er dan bezorgdheid in 't spel komt. Een bezorgdheid die al vlug onterecht bleek.
In Porto ontmoette ik een vriendelijke jonge dame in de persoon van Charlotte. Ik voelde onmiddelijk aan dat ik tegenover een assertieve en zelfverzekerde jonge vrouw stond. Ze toonde alle begrip voor de situatie en anticipeerde er onmiddelijk op. Ze zou met mij diezelfde avond nog mee naar de spoeddienst van het hospitaal gaan. Ze schreef me later dat ze het er maar een enge bedoening vond. En jawel ik had dus een alerte chaperonne mee als ondersteunende schouder ! Schrijf dat maar eens op.
Na afloop zijn we nog samen een stukje gaan eten in de Santiagobar ! Tweemaal een Francesinha alstublieft, voor Charlotje met een 'vegie-look'je. Geen probleem, Portugezen zijn vindingrijk.
Ikzelf had in The Passenger Hostel voor een gemeenschappelijke slaapzaal M/V gekozen en Charlotte voor een slaapzaal uitsluitend V. Een goeie keuze want zo kon ze al kennismaken met andere pelgrimmes in spé. Ondertussen had ze al kennisgemaakt met een Duits meisje dat in Brussel gestudeerd had en ook op tocht vertrok. 's Morgens bij het ontbijt zaten ze al samen rond een tafel en er was nog iemand bijgekomen. Ik kon gerust zijn. Hoe lief, ze wou zelfs haar dag nog opofferen om met mij naar de opname te gaan in het Santa Antoniohospitaal. Ik nam afscheid en heb haar mijn St. Jacobsschelp gegeven. Ze verzekerde me dat ze deze zou meedragen tot in Santiago de Compostela. Prachtmeid !
In latere berichten meldde ze me dat alles opperbest ging op haar Caminho. Direct al de middellange etappes van rond de 25 kilometer. Haar voeten en benen waren kapotgelopen zo schreef ze me en ze voelde dat ze spieren had waarvan ze zelfs eerder het bestaan niet vermoedde. Dat 'kapotlopen' leest natuurlijk als een verschrikkelijk iets maar het heeft natuurlijk veel gradaties. Je loopt daar vlug door weet je ? Boosdoeners zijn doorgaans de verharde wegen. Die zorgen voor bleinen en het gedreun van je voeten op de harde ondergrond zorgen vlug voor een verhoogde mate van vermoeidheid en pijn in die voeten.
Verder meldde ze me dat ze dagelijks nieuwe mensen ontmoet en dat ze in een prachtige omgeving wandelt. Het pleziert me echt.
Maandag 10/9 is ze dan de Portugees - Spaanse grens overgestoken. Op m'n vraag of ze het kon treffen met de andere pelgrims antwoordde ze .... haar laatste berichtje geef ik integraal weer :
En jaa zeker, al veel mensen ontmoet van verschillende landen. Ik ga het meest om met 3 Duitse meisjes (24-26 jaar) en we gaan vaak samen eten of iets drinken. Wel leuk!!
Ook al mensen uit Nieuw-Zeeland, Zuid-Afrika, Brazilië, Duitsland, Schotland, Spanje... ontmoet. Zo'n leuke sfeer. Aankomen in de albergue waar je bekende gezichten tegenkomt, voelt soms echt terug als thuiskomen.
Kijk eens aan. Zoiets vervult me met een zekere trots. Ouders, broers en zus mogen terecht fier zijn op hun dochter en zus.
En ik kreeg al wat fotootjes toegestuurd :
Geen opmerkingen:
Een reactie posten