.
23-09-18, 16:15 - Marc De smet:
Vandaag van Finisterre terug naar Compostela
Ik zit hier momenteel recht tegenover de kathedraal. In de doorgang links staat een operazangeres de longen uit haar lijf te zingen en daarnet was er nog een doedelzakspeler net hetzelfde aan het doen. Hier gewoon op uw gat zitten met recht voor u dit prachtige gebouw, de massa mensen hier, allemaal gelukkig dat ze het gehaald hebben, daar moet ge wel gelukkig van worden. Ik zie hier net voor mij nog 2 oude mannen elkaar omhelzen, heel vermoeid maar ze hebben het gehaald.
Deze morgen opgestaan met een prachtige zonsopgang, weliswaar achter de heuvels en wolken want we zitten hier aan de kust langs de verkeerde kant. St Jacob is ons nog ne goeiedag komen wensen voor we vertrokken (foto). Ontbijt op een terrasje en iets voor de middag de bus naar Compostela. Samen nog een pintje gedronken maar al snel werd duidelijk dat ieder dit op zijn manier moest afsluiten en zijn we elk onze eigen weg gegaan.
Ik heb een uitgebreide stadswandeling gedaan en blijkt dat Compostela nog heel wat meer te bieden heeft dan de kathedraal. Ondertussen is die zangeres nog bezig. Om half acht hebben we afgesproken op de plaats waar we onze rugzakken in bewaring hebben gegeven en om 8 uur trekken we naar ons klooster voor het avondmaal. Voor we met de bus naar de luchthaven vertrekken moeten we van de Jan, onze gestrande pelgrim, zeker nog ne 1906 gaan drinken. Wel Jan op uw gezondheid en dat ge snel terug de oude moogt zijn.
Morgenvroeg om 6 uur hebben we een vlucht naar Brussel en nemen we de draad weer opnemen.
Moe, voldaan maar vooral blij en dankbaar dat we deze ervaring konden en mochten beleven. Vrouwtjes, nen dikke gemeende mercie. Ook aan de kindjes en kleinkindjes die wel voor wat afleiding en ondersteuning zullen gezorgd hebben.
Tot morgen 😇😇😇
22-09-18, 19:35 - Michel Van Daele:
Na de was gedaan te hebben en hem op een onmogelijke manier opgehangen te hebben, hopende dat hij wel zou drogen, maar niet beter wetende zijn we dan vertrokken om te eten.😂 's Avonds is dan onze beste maaltijd. Smorgens is het meestal een kop koffie met een stuk brood en beleg, smiddags meestal niks of nog ergens een overschotteke en dan savonds grand diner. We hebben eens niet gekozen voor een pelgrimsmenu want de koude frieten en halve perziken zijn we even beu. Nu warme frieten, met een pittaschoteltje. Ook goedkoop en kwaliteit iets beter.
Na de loodzware dag van gisteren besloten om zeer snel onze kamer op te zoeken. Ons licht en dat van de kamer ging al uit om 21u. De was was echter nog lekkende. Sorry voor de kuisvrouw. Goed geslapen, zo goed zelfs dat ik deze nacht wakker werd en zag dat ik nog 1 bottin aanhad. Zo moe waren we. De wekker liep af om 7.30u en we keken naar elkaar en jahoor, we lagen nog goed.
Om 8u ontbijt. Daar zorgde de plaatselijke portier/nachtwaker en hopelijk niet de kuisman voor. Hij was wel vriendelijk. Vers fruitsap, koffie, een snee brood en wat beleg. Om 8.30 waren we ribbedebie. Marc iets later. Nog steeds in opdracht van onze doorwinterde wandelaars. Loop alleen en zie niet om. Aja, want anders val je. We moesten onze natte was nog inpakken. Info van onze vrouwen vertelden ons dat we deze dan maar 's avonds terug moesten ophangen. Zo gezegd zo gedaan. Droog nu.
Wat een mooie uitzichten we deze morgen kregen was onvoorstelbaar. Het weer zat mee vandaag. Gezellige temperatuur, hier en daar een laaghangende wolk, maar doordat we regelmatig wat hoogteverschillen maakten leverde dat ons wel mooie foto's op. Heb er dus vandaag ook de meeste getrokken, misschien wel omdat ik dacht dat het wel eens de laatste keer zou kunnen zijn. Je wil niet weten met welke gedachten een mens hier zoal rondloopt. En ik vermoed dan dit het werk is van de camino. Je hoopt zelfs dat dit gebeurt. Meestal zijn het dan toch zaken die met het thuisfront te maken hebben en die krijgen dan een plaatsje. T komt allemaal wel goed. En dat moet natuurlijk elke bedevaarder voor zichzelf uitmaken. Ik spreek nu over een bedevaarder maar voor mijn part zijn het allemaal wandelaars die om de één of andere reden hier zijn. En het is niet aan mij om te zeggen waarom.
Onderweg in een klein dorpje hoorde ik een engelengeluid. Ik dacht dat mijn tijd gekomen was maar hoe dichter ik het geluid naderde hoe mooier het werd. Een dametje van rond de 70 was haar ramen aan het kuisen en zodra ze mij zag verschijnen stopte ze. Ik maande haar aan om nog wat verder te zingen, en dat deed ze ook. Ik bleef nog wat staan. Ik kreeg er verdorie "kiekebish" van. (Vertaling bij mijn schoondochter 😁) Zo een engeltje wil ik later ook nog wel tegenkomen, zo bovenaan de trap, daar waar het licht wat feller schijnt. Maar hopelijk wachten ze nog wat voor ze me naar boven roepen.
Wat eerst een kort ritje van 17km moest worden is uitgedraaid op eentje van 25km. We waren vergeten om de kilometers mee te tellen om nog naar de vuurtoren te gaan en terug. Want dat was het "einde van de wereld". En het is daar dat we met veel liefde onze kleine steentjes een speciaal plaatsje gegeven hebben. Ze gaan daar nog jaren liggen, elk met zijn eigen boodschap. Elk met zijn eigen doel.
Met dank ook aan de Ronny om zijn gezellig cafe/restaurant aan te prijzen. Spijtig dat ze gesloten waren. We hebben onze nakilometers weer gehad.
Een tof kamertje nu. Plaats om de was te drogen en onszelf straks te ruste te leggen. We zullen er alvast maar al aan wennen zeker want vanavond is de kans groot dat we lepeltje lepeltje wakker worden. Voor de eerste keer een kamer met dubbelbed. Morgen wordt het even een luchthavenstoel en dan terug onze vertrouwde bedstee. Hopelijk met daarin dezelfde deerne in dan toen we zo'n 18 dagen geleden vertrokken waren. Van ons zal iets anders gezegd worden. Wij zijn, toch zeker voor 1 dag de nieuwe Robinson Crusoe.
Morgen terug met de bus naar Compostella. Nog even wat rondsnuisteren en genieten van de laatste dag. Tot morgen.
20-09-18, 14:43 - Michel Van Daele:
Het was geen kamer maar een heus appartement. Niet om er te blijven wonen maar een grote ruimte. Voor de eerste keer sliepen we in een apart kamertje. Ondertussen zijn we het gewoon om ook samen te slapen, zelf met 34 op een zakdoek, een iets grotere dan zoals we gewoon zijn.
Na de wandeling gisteren, ondertussen noemen we dit al een wandeling hebben we zoals gewoonlijk onze standaardrituelen uitgevoerd. Douchen, voetenverzorging en de was doen. In die volgorde uiteraard.
Ik heb gisteren ook ontdekt hoe het komt dat onze rugzak lichter wordt. Je eten en je wasproducten raken op en ik merk nu ook dat we links en rechts ongewild wat achtergelaten hebben. Een wasspeldje hier, een zorromaskertje daar, eerder zaken die je niet elke dag nodig hebt. Maar toegegeven, het ordenen en in- en uitpakken van onze rugzak gebeurt sneller en sneller. Bijna zoals een band wisselen bij de formule1. Nu er regelmaat komt in de dagelijkse dagindeling zit het er voor ons bijna op.
Nog een 50km resten ons nog tot het einde van de wereld, Finisterre dus. Het is daar ook dat we voor onze geliefden het meegeleverde steentje gaan achterlaten. Ik ga er voor elk steentje wel iets bijprevelen. Maar dat zal niemand horen.
We hebben gisteren nog kennis gemaakt met een canadees die we al enkele dagen voordien tegen waren gekomen. Een man van rond de 65. Uit Vancouver. Zijn drijfveer om de camino te lopen wordt een beetje door de overheid opgedrongen. In Canada heb je het noorden, zuiden, westen en oosten. Ook nog de oost- en de westkust. En het 7e waar je naartoe moest geweest zijn was Compostella. Er lopen hier dus wel wat candezen rond hier. Een vriendelijke man en een leuk gesprek. We kregen er honger van. We zijn dan gaan eten in ons hotelletje. Kost niets, smaakt goed genoeg om kort erna weer in je bed te kruipen. Veel later dan 10u 's avonds wordt het nooit. De wekker gezet om 6.30u., maar nog voor deze begon te kwaken waren we al aan het inpakken. De was nog wat bijeenpakken. De badkamer nog even in en gaan ontbijten. Eten voor smiddags in een plastieken zakje meegesmokkeld en op weg. Het was nog donker. We moesten op tijd onze slaapplaats bereiken wil je nog een bed kunnen kiezen.
Een mooi parcour met toch wel wat stevige hellingen, afwisselend op grind en macadam. Soms heel rustig, soms tussen de temperamentvolle italianen met duracellbatterijen in. Geen moment stilte dan. Temperuur zo rond de 20°. Mistig soms wat tussendoor. En we hadden goei benen, zou Musseuw zeggen. En deze hadden we zonder doping. Maar toegegeven, na 22 km moeten ze ons niet meer vragen om de sprint aan te trekken. Het vet is dan bij beiden van de soep. Tzou verdomme nog goed smaken ook. Een huisgemaakte soep van onze vrouwtjes.
Nog even volhouden. Exact nog 48,685 km tot Finisterre. En dan nog 12km tot de luchthaven. We zitten nu rond de 350km op exact 14 stapdagen. We zijn tevreden. Morgen wordt onze zwaarste stapdag vermoed ik. Heel wat hoogtemeters en zo rond de 32km. En het zou kunnen gaan regenen. Bweuk. Maar ook daar moeten we door. Zo makkelijk raken we van onze en jullie zonden niet vanaf. Maar we doen het zonder morren. Elke dag weer opnieuw. Een uitdaging zoals een ander. We kunnen hier snel eten vanavond, dus hopelijk ook snel naar bed.
Ze hebben hier wel een lading luidruchtige spanjaarden binnengegooid. We zullen daar wel mee moeten rekening houden vermoed ik. Ne stok naast mijn bed leggen lijkt me een goede voorbereiding tot een rustige nachtrust. Hopelijk krijgen ze schrik van hem te zien liggen alleen al. De stok, en niet mijne stapmaat. Want dieje ligt hier ook straks.Tot mogen.
19-09-18, 16:15 - Marc De smet:
Compostela naar Nigreira richting Finisterre
Maar eerst nog iets over gisteren.
Een uurtje aanschuiven voor ons diploma, als er z'n 2000 pelgrims per dag toekomen is dat niet verwonderlijk. Ge komt de dag van aankomst ook bijna iedereen terug tegen die je wel ergens hebt gezien. Contact mee gehad of niet, iedereen knikt of zegt wel iets. Een samenhorigheidsgevoel tussen pelgrims dat moeilijk te beschrijven is.
In het huis der lage landen dat door Nederlandse vrijwilligers wordt gerund werden we als enige Vlamingen die dag hartelijk onthaald, bekroond met een tas koffie en een stukje cake van 2x2cm. Het blijven Hollanders.
Toch fijne mensen, met Theo hebben we nog een terrasje gedaan. Dan kwart voor 7 naar de kathedraal voor de mis van half 8. Dat ligt ni echt aan ons groot geloof maar aan de zekerheid een goed plaatsje te hebben. Een heel traditionele viering met ne pastoor die precies uit den opera geplukt was, knap. Op het einde werd het wachten beloond met de botafumeiro. Het grootste wierookvat ter wereld dat heen en weer wordt geslingerd tegen 68km/h met een slingerboog van maar liefst 65m. Met 8 paterkes hangen ze daar aan een koord om heel het gebeuren onder controle te houden. Dit allemaal om de lucht in de kathedraal te zuiveren van onreinheden en onwelriekende geurtjes van de pelgrims. Ge had er moeten bij zijn, een heel spectakel. Goed bewierookt en vrij van alle onreinheden en zonden zijn we dan terug naar ons klooster getrokken voor ons laatste avondmaal (daar althans).
Een 3 gangen menuke met een flesje wijn voor 11€, zo slecht is het daar ook weer niet.
Dan moe en vooral voldaan bed in.
Vanaf vandaag hadden we afgesproken ieder zijn eigen weg te gaan, niet dat er onderlinge problemen zijn, maar gewoon omdat het beter is.
Hierin moeten we onze pelgrimvrienden op het thuisfront volledig bijtreden. Zonder hierover wat zweverig te willen doen komt er (bij mij althans) toch veel meer binnen. Geuren, kleuren, landschappen... Genieten!
De eerste 8-9km waren gewoon prachtig, de kathedraal in de verte bij opkomende zon, dolomietpaden tussen de geurende eucalyptus bomen, vergezichten met laaghangende wolken' tussen het heuvellandschap. Ik heb al op minder mooie plaatsen gewandeld. Na de middag was vooral asfalt onze metgezel, slingerend tussen dorpjes en bossen.
We zijn inmiddels toegekomen in Nigreira waar we een kamer geboekt hebben in een hotelletje. Luxepelgrims? Neen, een wankel evenwicht tussen zeker en onzekerheid.
1
